Mianem błędów językowych określa się nieświadome odstępstwa od obowiązującej w danym momencie normy językowej, którą rozumieć należy jako ogół znaków językowych, wyrazów i ich form, połączeń wyrazowych oraz reguł gramatycznych i stylistycznych. Stanowią one innowację językową, która ani nie wyraża nowych treści, ani nie wpływa korzystnie na proces komunikacji.
PODZIAŁ BŁĘDÓW JĘZYKOWYCH
I. Błędy wewnętrznojęzykowe (naruszające zasady gramatyczne i stylistyczne):
1. systemowe (językowe):
a. gramatyczne - fleksyjne (związane z odmianą wyrazów) i składniowe (związane z budową wypowiedzeń),
b. leksykalne - słownikowe (wyrazowe), frazeologiczne, słowotwórcze (związane z tworzeniem wyrazów),
c. fonetyczne (związane z wymową),
2. stylistyczne (błędy użycia).
II. Błędy zewnętrznojęzykowe (błędy zapisu):
1. ortograficzne,
2. interpunkcyjne,
3. graficzne.
Biorąc pod uwagę rangę wszystkich błędów językowych, wyróżnia się błędy rażące (zaburzające proces komunikacji), pospolite (naruszające obowiązujące zasady, ale nie uniemożliwiające porozumienie się) oraz usterki językowe (niewielkie odstępstwa od normy, np. szyk przestawny wyrazów, nieuzasadnione wtrącanie w tok wypowiedzi archaizmów czy regionalizmów).
PRZYKŁADY
1. Błędy rażące:
- gałęź przemysłu (zamiast gałąź),
- Usiadłszy w fotelu, zgasło światło (zamiast - Gdy usiadł w fotelu, zgasło światło.),
- batut w ręku dyrygenta (zamiast batuta),
- wymówienie [stuk] zamiast [stłuk].
2. Błędy pospolite:
- państwo Nowak (zamiast Nowakowie),
- Książka i zeszyt leży na stole (zamiast leżą),
- tą przyczynę (zamiast tę),
- wymowa [włanczać] zamiast [włonczać].