Liryka inwokacyjna inaczej zwana jest liryką apelu lub liryką zwrotu do adresata. Jak sugeruje nazwa, w takim utworze podmiot liryczny zwraca się bezpośrednio do adresata lirycznego, którym może być zarówno wskazana jednostka, jak i zbiorowość. Zwrot taki może być również kierowany do pojęcia abstrakcyjnego, rzeczy martwej, rośliny lub zwierzęcia – nie musi być to zwrot do osoby.
Liryczny zwrot do kogoś lub czegoś ma często charakter retoryczny, co nadaje tekstowi oratoryjnego charakteru. Liryka inwokacyjna może przybierać kształt listu czy przemówienia.
Rola liryki inwokacyjnej zależy od adresata, do którego jest kierowana – z jej pomocą możliwe jest wyrażenie uczuć, emocji czy refleksji.
Ze względu na osobisty charakter, liryka inwokacyjna często bywa wykorzystywana utworach o tematyce politycznej lub miłosnej. Ich tonacja najczęściej jest podniosła lub intymna.
Przykładami liryki inwokacyjnej są m.in. utwory Zbigniewa Herberta (Do Marka Aurelego), Czesława Miłosza (Który skrzywdziłeś), Tadeusza Różewicza (List do ludożerców) czy Adama Mickiewicza (Pan Tadeusz. Inwokacja).
 |