Definicja
Epika – [gr. epikόs – ‘epos, słowo, opowieść, pieśń’] to jeden z trzech rodzajów literackich, który wywodzi się z ustnych opowiadań ludowych, podań, legend i mitów właściwych tradycji i folklorowi danego narodu. W utworach epickich pojawia się narrator opowiadający wydarzenia i opisujący świat przedstawiony. Epika wykształciła największą ilość gatunków literackich, z których najważniejszymi są epos i powieść.
Należą do nich poza tym: nowela, opowiadanie, baśń, bajka, ballada, anegdota, satyra, pamiętnik.
Cechy
1. Obecność narratora, który przedstawia zdarzenia fabuły w określonym porządku czasowym i przyczynowo - skutkowym. Narrator osadzony jest w świecie przedstawionym utworu i jego głos nie musi być tożsamy z głosem autora.
Istnieje kilka rodzajów narracji, w zależności od perspektywy opowiadającego:
- pierwszoosobowa (kiedy narrator jest uczestnikiem wydarzeń i opisuje je w pierwszej osobie liczby pojedynczej)
- trzecioosobowa (kiedy narrator komentuje przebieg wydarzeń, ale sam w nich nie uczestniczy, jest narratorem wszechwiedzącym).
2. Świat przedstawiony stanowiący przestrzeń, w której rozgrywa się fabuła utworu. Jego składnikami są bohaterowie, ich przeżycia