Lilla Weneda
Córka króla Wenedów Derwida, która jako jedyna z całego rodu próbuje przebić mur bezsilności i braku zorganizowania wśród plemienia, na własną rękę próbuje działać, uwalniając swojego ojca z niewoli Lechitów. Tytułowa postać tragedii stanowi łącznik między mitycznym i monumentalnym światem Wenedów, a realnym, ludzkim światem Lechitów, gdzie obok heroizmu i szlachetności występuje również ułomność i niedoskonałość. Lilla Weneda ginie poświęcając swoje życia za ukochanego ojca – jest gotowa do działania, do walki i ryzyka w imię ideałów swoich przodków i przyszłości narodu.
Róża Weneda
To na jej postaci spoczywa największy ładunek tragiczny historii stworzonej przez Juliusza Słowackiego. Jest ona nie tylko wieszczką i kapłanką określonej religii – Róża jest arcykapłanem całego wenedyjskiego narodu. Przeznaczeniem wróżki jest złożenie własnego narodu na ołtarzu ofiary by idea wenedyjska mogła odnieść zwycięstwo. Róża Weneda nawiązuje do innych podobnych bohaterek w tradycji literackiej – na myśl przywodzi starożytną wieszczkę Kasandrę czy Elektrę.
Król Derwid
Władca Wenedów jest postacią dostojną i dumną. Jego osoba łączy z kolei cechy króla Edypa, Leara czy trojańskiego Priama, a jednocześnie nawiązuje do mitycznego Osjana. Jedyną sceną zdradzającą jego ludzkie słabości jest scena konieczności wyboru między magiczną harfą, a córką, a także samobójstwo spowodowane jej śmiercią.
Wenedzi
Plemię Wenedów zostało przez Słowackiego ukazane z inny sposób, niż można by oczekiwać według schematu mitologicznego. Oprócz postaci pierwszoplanowych (król Derwid, jego synowie Lelum i Polelum oraz córki Lilla i Róża) występują w tym gronie również postaci epizodyczne, choć równie symboliczne jak kapłani, rycerze czy harfiarze. Wenedzi nie objawiają się bowiem jako zwykli ludzie – zostali wykreowani raczej na herosów, mitycznych bohaterów, monumentalnych i tragicznych w swojej wielkości. Cechują ich w większości uczucia wyższe, z wyjątkiem ojcowskiej troski czy rozpacz po utracie bliskich.
Król Lech
Władca Lechitów jest przeciwieństwem posągowego i magicznego świata Wenedów. Choć cechuje go rubaszność i barbarzyńskie odruchy, nie można odmówić mu pierwotnej szlachetności i rycerskości. Potrafi docenić i uszanować wielkość przeciwnika. Największym niedostatkiem Lecha, który można mu zarzucić jest brak możliwości samodzielnego myślenia i naiwność – Lech jest bowiem poważnie uzależniony od decyzji swojej żony Gwinony.
Lechici
Ród Lechitów, bitny, bohaterski i dzielny jest zarazem naiwny w swojej lekkomyślności o podatny na obce wpływy. W przedstawieniu bohaterów lechickich Słowacki wykorzystał narzędzia, które tworzą odpoetyzowany, nader realistyczny i prozaiczny obraz plemienia – bardzo odmienny od magicznej wizji rodu Wenedów. Te cechy dotyczą zarówno najważniejszych postaci z tej strony – króla Lecha i jego okrutnej żony Gwinony, jak również służących i rycerzy, który z kolei reprezentują karykaturalną stronę utworu Słowackiego.