 |
| Jean de La Fontaine, portret pędzla Hyacinthe Rigaud |
Jean de La Fontaine urodził się 8 lipca 1621 w Château-Thierry w rodzinie reprezentującej tzw. „klasę średnią”, która na początku XVII wieku zaczęła zdobywać we Francji coraz większe znaczenie ekonomiczne i społeczne. Idea ogólnodostępnej edukacji otworzyła przed nią nowe możliwości, z których Jean skorzystał pobierając początkowe nauki w kolegium w Reims, a kończąc je na wydziale prawa seminarium Saint-Magloire. Z historią literatury zetknął się stosunkowo późno, prawdopodobnie dopiero po dwudziestym roku życia, kiedy to zaczął studiować poetów klasycznych i interesować się współczesnymi dokonaniami za pośrednictwem prac popularnego wówczas teoretyka literatury – François de Malherbe’a.
Po przeprowadzce do Paryża w 1656 roku La Fontaine miał zacząć tworzyć pierwsze prace poetyckie, głównie w formie epigramatów i ballad, wówczas ukazało się również sporządzone przez niego tłumaczenie „Eunucha” Terencjusza. Swoją działalnością literacką zaskarbił sobie uznanie i mecenat kilku możnych postaci ówczesnego Paryża, m.in. nadintendenta Nicolasa Fouqueta, a w późniejszym okresie także pani Sabliere. Pod koniec lat 50-tych powstała ballada „Les Rieurs du Beau-Richard” oraz seria okazjonalnych utworów poetyckich pisanych na zlecenie lub osobistą prośbę wpływowych przyjaciół i znajomych z otoczenia królewskiego dworu.
W 1664 roku ukazało się przełomowe dla twórczości La Fontaine’a dzieło w postaci pierwszej części „Opowieści”, zainspirowanych w dużej mierze dziełami Ariosta, które zapowiadały nowatorski styl i śmiałe rozwiązania artystyczne późniejszych dokonań pisarza; ów zbiór uznaje się za wstęp do rewolucji, jaką język francuski przeszedł na przestrzeni XVII wieku. Druga część „Opowieści” ukazała się w roku 1666, a w dwa lata później światło dzienne ujrzało pierwsze sześć ksiąg opus magnum La Fontaina: „Bajek”, opartych na historiach znanych głównie ze starożytności. Kolejne pięć ksiąg ukazało się w roku 1678, a zamykająca cykl księga dwunasta – w 1694. „Bajki” charakteryzowały się klarownym, przejrzystym stylem pozbawionym zbędnych ozdobników i skomplikowanych konstrukcji, dając przez to swoim odbiorcom prosty przekaz utrzymany w tonacji łagodnego dydaktyzmu. Poprzez wartość dodaną w postaci filozoficznego tła stały się lekturą równie wartościową dla młodych, jak i doświadczonych czytelników, swoim stylem wyznaczając jednocześnie drogę ku nowoczesnej, klasycyzującej prozie francuskiej.
W uznaniu zasług na tymże polu w 1683 roku La Fontaine został przyjęty do Akademii Francuskiej. Zmarł 13 kwietnia 1695 w Paryżu.