Ekspresjonizm w literaturze przejawiał się przede wszystkim w przedstawianiu uczuć – odzwierciedlaniu gwałtownych, skrajnych stanów emocjonalnych, a także w dążeniu do wywołania silnych wrażeń u odbiorcy. W tym celu wykorzystywano różnego rodzaju środki artystyczne, m.in.: hiperbolizację, wykrzyknienia, urywane zdania, kontrasty, elementy grozy.
Żeromski w „Ludziach bezdomnych” odwoływał się do ekspresjonistycznej techniki obrazowania, chcąc przedstawić realia panujące w fabrykach i życiu codziennym robotników. Tu ekspresjonizm łączy się dodatkowo z naturalizmem. Ukazanie brudu, zaniedbania, ciasnoty ma wywołać silne emocje u odbiorcy:
(…) Duszące powietrze, pełne smrodu ciał pracujących w upale, w miejscu niskim i ciasnym, przeładowane pyłem starego tytoniu, zdawało się rozdzierać tkanki, żarło gardziel i oczy (…).
Zastosowanie dosadnych określeń – „żarło”, „smród” – mających negatywny wydźwięk, wywołuje uczucie odrazy.
W innymi miejscu przedstawiona została gwałtowna reakcja Judyma na warunki, w jakich pracują robotnicy Zagłębia:
(…) Ja muszę rozwalić te śmierdzące nory. Nie będę patrzył, jak żyją i umierają ci od cynku. Polne kwiaty w doniczce, to tak...To dobrze... Ale czy