Inżynier Korzecki
Przyjaciel Judyma z czasów studenckich, pracuje przy kopalni w Zagłębiu. Jest człowiekiem eleganckim, dbającym o swój wygląd: „(...) wysoki, szczupły brunet, lat trzydziestu kilku”, „(...) przystojny mężczyzna. Wysoki, kształtny, pełen dystynkcji. Ubrany był nie tylko według ostatniego wzoru mody, ale u doskonałego krawca. Jego jasne palto i podróżna czapeczka, żółte trzewiki i ręczna walizka tak dalece wyróżniały się od wszystkiego, co było w sali, że wyglądał niby jakiś utwór cywilizacji zachodnio-europejskiej na tle szarych kulfonów małopolskich (…).
Korzecki wpisuje się młodopolski wizerunek inteligenta ogarniętego „chorobą wieku”. Dręczą go lęki egzystencjalne, sam twierdzi, że ma przesadnie „wyedukowaną świadomość”, nie potrafi się odnaleźć w otaczającej go rzeczywistości, jest nerwowy i wrażliwy. Cudza krzywda go wzrusza, budzi współczucie i frustrację, kiedy nie może jej zaradzić. Jest człowiekiem zamożnym, jednak żyje skromnie. Umiera samobójczą śmiercią.
Wiktor Judym
Starszy brat Tomasza.
(…) Był to słuszny mężczyzna. Nosił dużą jak łopata, zapuszczoną brodę, która otaczała jego rysy niby rama. Twarz miał bladą, nie opaloną, o skórze jak gdyby przesiąkniętej czymś czarnym. Gdy spojrzał na brata, oczy mu się zaśmiały jak u dziecka, mimo że słowa, które wymówił na przywitanie, miały prawie zimny ton urzędowy (…).
Pracuje jako robotnik w stalowni. Jego los jest przykładem tego, co mogło spotkać Judyma, gdyby nie możliwość nauki, jaką dała mu ciotka. Wiktor ma żonę i dwoje dzieci, mieszkają w trudnych warunkach, w ciasnej izbie, cały dzień poświęcając na pracę. Nawet obiady rzadko jada w domu. Starszy brat doktora jest człowiekiem dumnym, nie zgadza się na złe traktowanie przez przełożonych, przez co co jakiś czas zmuszony jest zmieniać pracę. W końcu decyduje się na wyjazd za granicę i po pewnym czasie sprowadza do siebie rodzinę.
Leszczykowski (M. Les)
Przyjaciel nieżyjącego już pana Niewadzkiego, którego poznał w czasie studiów, obecnie najważniejszy z grona udziałowców uzdrowiska w Cisach. Pochodził z ubogiej rodziny szlacheckiej, jednak zdecydował się zarabiać jako kupiec (co wówczas było uważane za degradację). Początki okazały się bardzo trudne, wyrzucony na brzeg Bosforu w jednym surducie, zaczynał od pracy tragarza i zamiatacza ulic: „(...) Pracował po kilkanaście godzin na dobę i nigdy sobie nie udzielał świąt ani wakacji”, dzięki czemu odniósł duży sukces, a jego interesy przynosiły spore dochody.
Sam wiódł życie niemal ascetyczne. Okazał się człowiekiem przedsiębiorczym i zaradnym: (…) Nigdy go nie podszedł oszust i nie wyłudził grosza, ale ostatni uczciwy fantasta ciągnął zeń tysiące franków”. „Ucywilizowanie” Cisów było jego życiowym marzeniem:
(…) Stary szczwany kramarz śnił wiecznie o przekształceniu swego zakątka, o ucywilizowaniu go jak najwyżej. Gromadził pieniądze, odkładał żelazne sumy, ciułał jak sknera pewne <<ciche kasy>> na niesłychane przedsiębiorstwa, jakie założy pod Cisami w swoim Zagórzu i okolicy (…).
Podobnie jak Judym – był idealistą i popierał projekty młodego lekarza, jednak to nie wystarczyło, by udało się przeforsować plan osuszenia bagien.
Doktor Węglichowski
To on zaproponował Judymowi pracę w Cisach. Autor tak opisuje wygląd doktora:
(…) Był to człowiek lat pięćdziesięciu kilku, niski, bodaj za mały, chudy, kościsty. Należał do rasy jędrnych, zdrowych, zwinnych staruszków, którzy prawie nie zmieniają się w ciągu piętnastu, dwudziestu lat od czasu, gdy posiwieli. Twarz miał przyjemną, o rysach regularnych, ze skórą rumianą, koloru wypieczonego chleba. Z natury