Auguste Renoir - biografia i obrazy

Auguste Renoir urodził się 25 lutego 1841 r. we francuskiej miejscowości Limoges. Pochodził z robotniczej rodziny, która cztery lata po jego przyjściu na świat przeniosła się do Paryża. Jeszcze jako młodzieniec rozpoczął pracę w wytwórni porcelany, gdzie zajmował się jej zdobieniem. Zajmował się także zdobieniem zasłon oraz chińskich wachlarzy. W tym czasie często odwiedzał Luwr, gdzie samodzielnie studiował dzieła najznamienitszych malarzy.

Kiedy Renoir miał 21 lat, rozpoczął naukę pod opieką Charlesa Glerye’a. W czasie edukacji poznał m.in. Claude’a Moneta i Frederice'a Bazille'a, którzy stali się jego dobrymi przyjaciółmi. Już w 1864 r. zaprezentował swój pierwszy obraz – „Esmeraldę”. Jednakże po wystawie uznał go za niewystarczająco doskonały i zniszczył. Renoir nadal tworzył, lecz nie udało mu się odnieść żadnego znaczącego sukcesu. W jego malarstwie tego okresu bardzo mocno uwidaczniały się wpływy dawnych mistrzów, np. Eugene’a Delacroix.

Gdy wybuchła wojna francusko-pruska (1870-1871), Auguste Renoir służył w armii (był kirasjerem, czyli ciężkozbrojnym kawalerzystą). W czasie Komuny Paryskiej (1871) artysta pracował w plenerze, a część demonstrantów uznała go za szpiega. Przed śmiercią w nurtach Sekwany uratował go Raoul Rigault, któremu Renoir przysłużył się wcześniej kilkukrotnie.

Frederic Bazille - Portret Auguste'a Renoira (1867)

Auguste Renoir „Śniadanie wioślarzy” (1881)

 

W 1874 r. sześć prac Renoira znalazło się w Atelier Nadara, gdzie impresjoniści przygotowali swoją pierwszą wystawę. Artysta zainteresował się tym rodzajem twórczości najprawdopodobniej w czasie pobytu w Fontainebleau – okolicy słynącej ze wspaniałych krajobrazów (głównie leśnych). Jeszcze w tym samym roku dwa spośród jego obrazów zostały zaprezentowane w Londynie.

W latach 80. Renoir spędzał czas głównie na podróżach. Odwiedził Hiszpanię (tutaj szczególnie interesowały go dzieła Velazqueza), Italię (Tycjan, Rafael) oraz Algierię, która kojarzyła mu się z najbardziej cenionym przez niego malarzem – Delacroix. Właśnie w tym kraju nabawił się zapalania płuc, co na trwałe uszkodziło jego układ oddechowy.

W roku 1890 Renoir poślubił Aline Victorine Charigot – swoją dotychczasową modelkę (pięć lat wcześniej urodził im się syn, później doczekali się jeszcze dwóch). Dwa lata później malarz zaczął cierpieć na reumatoidalne zapalenie stawów. Choroba odcisnęła wielkie piętno na jego życiu, chociaż do końca nie odebrała mu chęci tworzenia kolejnych dzieł. W 1907 r. przeniósł się wraz z rodziną na południe, do Cagnes-sur-Mer. Cieplejszy klimat zdecydowanie pozytywnie wpływał na jego stan psychiczny. Ciało twórcy ulegało niestety kolejnym deformacjom (np. zrośnięcia stawów), co zmusiło go do stosowania rozmaitych technik, by w ogóle umożliwić sobie malowanie (np. mocował pędzel do ramienia lub korzystał z aparatury przesuwającej płótno pod narzędziami malarskimi).

Auguste Renoir zmarł 3 grudnia 1919 r., a przyczyną śmierci okazało się zapalenie płuc – druga choroba, która nieustannie rzucała cień na jego życie. Pochowano go na cmentarzu w Essoyes.

Twórczość Renoira

Auguste Renoir „Loża” (1874)

Renoir zaliczany jest do impresjonistów, jednak nigdy nie tworzył klasycznych pejzaży. Znacznie bardziej interesowały go sylwetki ludzkie (szczególnie kobiece) oraz motywy botaniczne, toteż najczęściej ukazywał sceny rodzajowe. W swoim malarstwie unikał zamieszczania głębokich treści, a koncentrował się głównie na pięknie koloru i ulotności ukazywanego momentu.

Na jego dokonania artystyczne największy wpływ mieli Eugene Delacroix (koloryzm), Camille Corot (stosowana przez niego gra świateł) oraz francuscy realiści, m.in. Courbet. W ostatecznym ukształtowaniu się jego postawy twórczej miał swój udział także Degas, u którego Renoir podziwiał wspaniały zmysł ruchu (umiejętność przedstawiania na płótnie dynamicznych postaci).

Swoistym przełomem były dla artysty lata 60. To w tym okresie Renoir zaczął malować na świeżym powietrzu (wraz z Monetem). Wtedy szczególnie mocno zainteresował się tematyką światła i kolorystyki.

Najważniejsze dzieła Renoira

„Liza z parasolką” (1867), „Maki” (1873), „Huśtawka” (1877), „Pani Charpentier z dziećmi” (1878), „Śniadanie wioślarzy” (1881), „Córki Mendesa przy pianinie” (1888), „Dziewczyna z koszem ryb” (1889), „Lekcja pisania” (1905), „Oda do kwiatów” (1909), „Sąd Parysa” (1914)