 |
| Claude Monet (1899) |
Claude Monet urodził się 14 listopada 1840 r. w Paryżu. Był drugim dzieckiem Claude'a Adolphe'a Moneta (paryskiego sklepikarza) oraz Louise Justine Aubrée Monet – śpiewaczki. Kiedy przyszły malarz miał zaledwie 5 lat, cała rodzina przeprowadziła się do Hawru (le Havre).
Ojciec Moneta oczekiwał, iż młodzieniec zajmie się w przyszłości rodzinnym interesem. Jednakże Claude już w młodości przejawiał duże zainteresowanie sztuką, i to właśnie z nią wiązał swój rozwój. Dnia 1 kwietnia 1851 r. zaczął uczęszczać do szkoły artystycznej w Hawrze. W tym czasie był już doskonale znany w nowej okolicy, gdyż tworzył bardzo cenione karykatury (często udawało mu się je sprzedawać). W latach 1856 i 1857 jego przewodnikiem po świecie malarstwa został Eugene Boudin – wybitny francuski pejzażysta. To właśnie on pomagał dopracować Monetowi technikę malowania krajobrazów i przekonał go do malowania farbami olejowymi.
W 1859 r. (dwa lata po śmierci matki) Monet wyjechał do Paryża, by uczyć się w tamtejszej Académie Suisse (szkole artystycznej). W Paryżu poznał tam Camille'a Pisarro, a wkrótce zaczął obracać się wśród najważniejszych paryskich artystów. Jednak już dwa lata później Monet został wcielony do wojska. Służbę miał odbywać w Maroku, lecz wkrótce ciężko zachorował. Dzięki interwencji ciotki – Marie-Jeanne Lecadre – mógł powrócić do stolicy Francji. Jedynym warunkiem było ukończenie kursu malarstwa. Monet przybył do Paryża w 1862 r. i został uczniem szwajcarskiego malarza – Charlesa Glayre'a. W czasie pobierania od niego nauk poznał wielu ludzi, z którymi utrzymywał kontakty do końca życia, m.in. swego serdecznego przyjaciela, Renoira. Już trzy lata później artysta namalował obraz cieszący się uznaniem krytyków – „Kobietę w zielonej sukni”. Płótno przedstawiało Camille Doncieux, czyli jego przyszłą żonę (poślubił ją w czerwcu 1870 r., 3 lata wcześniej miał z nią syna).
 |
| Claude Monet „Most w Argenteuil” (1874) |
Wielki wpływ na przyszłą twórczość Moneta miała podróż do Anglii, jaką odbył w 1870 r. wraz z Boudinem. Spowodowana była ona wybuchem wojny francusko-pruskiej. Po drugiej stronie kanału La Manche malarz studiował płótna tamtejszych twórców: Turnera oraz Constable'a. Rok później Monet odwiedził Holandię, a wkrótce powrócił do Francji, gdzie zamieszkał wraz z rodziną w Argenteuil, miasteczku leżącym na obrzeżach Paryża.
Początki kariery Moneta nie były zbyt łatwe. Jego pierwsze obrazy nie znajdowały wielu nabywców, co ostatecznie skutkowało problemami finansowymi (pod koniec lat 60. cierpiał z tego powodu na ciężką depresję). Z pomocą przyszedł mu przyjaciel – Paul Durand-Ruel, jeden z pierwszych nowoczesnych francuskich marszandów, czyli handlarzy dziełami sztuki.
W 1872 r. Monet namalował swój bodaj najbardziej znany obraz, który zatytułował „Impresja, wschód słońca”. Dzieło zostało zaprezentowane na wystawie w Atelier Nadar (1874), będącej pierwszą prezentacją prac impresjonistów. Sam nurt wziął swą nazwę właśnie od dzieła Moneta. Niestety okres ten zbiegł się z poważnymi kłopotami finansowymi Moneta (nawet Durand-Ruel nie mógł kupić od niego żadnych dzieł). Pomocną dłoń do artysty wyciągnął wtedy Edouard Manet. W 1875 r. Monet i kilku innych impresjonistów pragnęło zorganizować aukcję swoich dzieł, lecz całe przedsięwzięcie zakończyło się skandalem i interwencją policji (doszło do antyimpresjonistycznych wystąpień).
 |
| Claude Monet „Nenufary” (1915) |
We wrześniu 1879 r. zmarła żona Moneta. Artysta wydał na jej leczenie wiele pieniędzy został niemalże bankrutem. Cztery lata później twórca przeniósł się do Giverny, gdzie pragnął odizolować się od ludzi. Życie bywa jednak przewrotne – zła passa zaczęła się odwracać, a impresjonizm zyskiwał coraz większe uznanie; rosło także zainteresowanie obrazami. W tym czasie Monet zaczął podróżować w rejony Morza Śródziemnego, gdzie wytrwale malował krajobrazy. W 1901 r. zmarł Ernest Hoschedé – jeden z kolekcjonerów malarstwa, który zakupił także dzieła Moneta. Wkrótce twórca poślubił wdowę po nim, Alice.
Ceniony i szanowany artysta coraz częściej podróżował. Oprócz Morza Śródziemnego jego ulubionym regionem była Anglia, głównie Londyn. Chociaż jego zdrowie stopniowo się pogarszało, malarz wciąż szukał nowych inspiracji i tworzył kolejne dzieła. W 1911 r. zmarła jego druga żona, a 3 lata później Jean – jego syn. Monet także znajdował się w coraz trudniejszym położeniu. Pogorszył się jego wzrok, co utrudniało tworzenie. W 1923 r. artysta przeszedł operację usunięcia katarakty z prawego oka. Dzięki temu zabiegowi mógł ukończyć rozpoczęte dzieła. Niestety medycy nie wróżyli mu długiej i spokojnej starości, gdyż w oku zdiagnozowano nowotwór.
Claude Monet zmarł 5 grudnia 1926 r.
Twórczość Moneta
Claude Monet początkowo był samoukiem i rysował karykatury, dzięki którym zarabiał niewielkie pieniądze. Wszystko uległo zmianie po jego spotkaniu z Boudinem. Artysta doświadczony w malowaniu pejzaży skłonił młodzieńca do tworzenia z natury i szukania w niej inspiracji. Wkrótce Monet poznał wielu innych paryskich artystów, w dużej mierze także zainteresowanych utrwalaniem krajobrazów. Właśnie z nimi wyjeżdżał poza miasto w poszukiwaniu odpowiednich widoków, m.in. do Barbizon. Jednakże wielu z nich nie chciało tworzyć realistycznych pejzaży (takie pojawiały się w początkowej fazie twórczości Moneta), lecz próbowali oni skoncentrować się na świetle oraz kolorystyce – wartościach wywierających olbrzymi wpływ na ostateczny wygląd dzieła. Właśnie w ten sposób narodził się impresjonizm, nurt kładący nacisk na chwilowość i ulotność danego zjawiska, pragnący w jak najpełniejszy sposób oddać jego barwy oraz natężenie promieni słonecznych.
 |
| Claude Monet „Wenecja” (1908) |
Monet wyjątkowo cenił sobie malowanie na wolnym powietrzu. Szczególnie ukochał tematykę związaną z wodą: łodzie, refleksy światła oraz nenufary (sam hodował te kwiaty, by móc je uwieczniać na płótnach).
W jego twórczości można znaleźć także obrazy przedstawiające miasta (zawsze w sposób impresjonistyczny). Niezwykłym uczuciem darzył Wenecję, Londyn oraz Paryż. Na ostatnim etapie życia Moneta jego twórczość stawała się coraz odleglejsza od przedstawiania rzeczywistości. Kształty miały już dla niego małe znaczenie, głównie interesował się grą kolorów, co w dużej mierze zbliżyło jego twórczość do abstrakcji.
Najważniejsze dzieła Moneta
„Kobieta w zielonej sukience” (1866), „Kobiety w ogrodzie” (1866-1867), „Plaża w Trouville” (1870), „Impresja, wschód słońca” (1872), „Łodzie rybackie wypływające z portu” (1874), „Pani Monet w japońskim stroju” (1876), „Dworzec Saint-Lazare” (1877), „Rue Montorgueil” (1878), seria obrazów przedstawiających katedrę w Rouen, dzieła uwieczniające budynek londyńskiego Parlamentu (datowane na różne lata), liczne płótna przedstawiające nenufary (także datowane na różne lata).