 |
| Jean-Francois Millet |
Biografia
Jean-Francois Millet przyszedł na świat 4 października 1814r. w Grouchy. Pochodził z wiejskiej rodziny, w której był najstarszym dzieckiem. Podstawy swej wiedzy zdobywał pod opieką dwóch księży z Grouchy. Dzięki nim poznał łacinę i literaturę. W wieku 19 lat zaczął praktyczną naukę malarstwa, w czym pomagał mu portrecista – Paul Dumouchel. Dwa lata później jego przewodnikiem w świecie farb i sztalug został Lucien-Théophile Langlois. W 1835 Jean-Francois Millet trafił do Paryża, gdzie uczęszczał na zajęcia w École des Beaux-Arts (francuski odpowiednik Akademii Sztuk Pięknych). Naukę zakończył po dwóch latach, lecz jego twórczość nie zdobyła popularności i nadal pozostawał raczej nieznanym malarzem.
Millet wciąż starał się nadrabiać braki w wiedzy i umiejętnościach. Czynił to, pobierając lekcje w Luwrze (malarstwo dawne) oraz stawiając się na zajęciach w Academie Suisse (paryska szkoła artystyczna ufundowana przez Charlesa Suisee). Przyniosło to oczekiwane efekty, gdyż już w 1840 jego twórczość została doceniona w Salonie, co ugruntowało jego pozycję. Jeszcze młody artysta powrócił wówczas do Cherbourga, gdzie wcześniej uczył się pod okiem Dumouchela. Tam zajął się tworzeniem portretów. Wkrótce ożenił się z Pauline Virginie Ono i ponownie przeprowadził się (wraz z ukochaną) do Paryża.
W stolicy Jean-Francois Millet ponownie rozpoczął starania mające przyśpieszyć jego karierę. Jednakże prezentowane przez niego prace nie zyskały wielkiego uznania. Rozgoryczenie twórcy spotęgowała śmierć małżonki, która nastąpiła w 1843 (przyczyną najprawdopodobniej była gruźlica). Twórca postanowił więc jeszcze raz udać się do Cherbourga.
W 1845 nastąpiła kolejna przeprowadzka Milleta – tym razem, wraz z Catherine Lemaire (jego późniejszą drugą żoną), udał się do Le Havre, gdzie zajmował się głównie portretowaniem. Kilka lat później ponownie podjął decyzję o powrocie do Paryża. Tam, w latach czterdziestych, nawiązał wiele cennych znajomości – m. in. z Constantem Troyon oraz Theodorem Rousseau. Okres ten przyniósł mu także pierwsze naprawdę znaczące sukcesy – obrazy „Mleczarka” i „Nauka czytania” zyskały naprawdę duże uznanie wśród najważniejszych krytyków.
W 1849r. Jean-Francois Millet wyprowadził się do Barbizon – miejscowości, w której swoje obrazy tworzyli członkowie szkoły barbizońskiej (Millet jej przedstawicieli znał jeszcze z Paryża). Już rok przed tą przeprowadzką Millet zaczął coraz mocniej interesować się tematyką wiejską. W okresie tym namalował m. in. „Siewcę” raz „Odpoczynek żniwiarzy”.
W latach sześćdziesiątych Millet zyskał w końcu tak długo oczekiwaną sławę. Malarz nadal przebywał w Barbizon, a jego twórczość inspirowana życiem prostych ludzi cieszyła się wielkim uznaniem (także dlatego, że realizm stał się jednym z dominujących prądów artystycznych). W 1870r. Millet stał się jednym z jurorów Salonu Paryskiego, co było olbrzymim dowodem uznania. Pięć lat później – w styczniu – francuski twórca wziął kościelny ślub z Catherine Lemaire (wcześniej odbyła się tylko ceremonia świecka), z którą już wcześniej miał dziewięcioro dzieci. Millet zmarł 20 stycznia 1875r.
Twórczość
Początkowy etap życia artystycznego Jeana-Francoisa Milleta upłynął głównie pod znakiem tworzenia portretów i obrazów zaczerpniętych z mitologii. Taki kierunek artystyczny wyznaczały ówczesne akademie, które w dużej mierze decydowały o wizerunku życia kulturalnego. W roku 1848 nastąpiła zmiana podejścia Milleta do malarstwa. Twórca porzucił dotychczasową tematykę i zwrócił się ku realizmowi. Szczególną wartość mają jego dzieła, które powstały w Barbizon. Stanowiły one w pewnym sensie powrót artysty do korzeni (Millet wywodził się z chłopskiej rodziny) i przedstawiały życie prostych ludzi, najczęściej koncentrując się na wykonywanych przez nich pracach. Podobnie jak inni barbizończycy, także twórca „Kobiet zbierających kłosy” utrzymywał swoje dzieła w ciepłej i stonowanej kolorystyce (często określa się ją mianem „ziemistej”).
Najważniejsze dzieła:
„Droga do pracy” (1851), „Drwale” (1848), „Kobieta z grabiami” (1856), „Koniec dnia pracy” (1865 – 1870), „Kobiety zbierające kłosy” (1857, jedno z najbardziej znanych dzieł Milleta, można oglądać je dzisiaj w Luwrze) oraz „Angelus – Anioł Pański” (1858 – 1859).