 |
| Eugene Delacroix, Autoportret |
Biografia
Eugene Delacroix urodził się w 1798 r., jego ojciec piastował ważny, państwowy urząd. Malarz zdobył gruntowne wykształcenie, studiował w paryskiej Szkole Sztuk Pięknych. Fascynowała go twórczość Rubensa i Tycjana, ale również Michała Anioła. W 1825 r. Delacroix spędził kilka miesięcy w Anglii, gdzie zapoznał się z malarstwem mistrzów romantycznych, co wywarło ogromny wpływ na jego technikę twórczą. Ponadto interesował się literaturą romantyczną: dziełami Byrona, W. Scotta i Goethego. Sam miał talent literacki, który ujawnił się w prowadzonych przez malarza dziennikach.
W 1830 r. zainspirowany rewolucją lipcową namalował słynny obraz „Wolność wiodąca lud na barykady”. W 1832 r. wziął udział w misji rządowej do Algierii i Maroka, dzięki czemu w jego twórczości pojawiły się motywy afrykańskie. Delacroix siedmiokrotnie kandydował do Akademii, udało mu się uzyskać członkostwo dopiero po dwudziestu latach – w 1857 r. Zajmował się również malarstwem dekoracyjnym: od 1833 r. przez 14 lat malował ściany sali tronowej i salonu królewskiego oraz biblioteki w Palais Bourbon. Później zaś (1840 – 1846) dekorował bibliotekę Izby Parów w pałacu Luksemburskim.
W 1855 r. otrzymał Legię Honorową. Na rok przed śmiercią namalował obraz, który uważa się za najmroczniejszy w jego twórczości – „Medeę szaloną”. Delacroix zmarł w 1863 r.
Charakterystyka twórczości
Za manifest nowatorskiego malarstwa Delacroix uważa się obraz „Rzeź na Chios”, wystawiony w 1824 r, przedstawiający tureckie okrucieństwo wobec ludności podbitej Grecji. Uwagę odbiorców zwróciła od razu groza śmierci, niepokojący nastrój i dynamiczna kompozycja całości. Do tego tematu Delacroix wrócił również w „Grecji ginącej na ruinach Missolungi”. Jak wskazuje Mieczysław Porębski, inny obraz - „Śmierć Sardanapala” - stał się natomiast przyczyną skandalu ze względu na niejednoznaczny stosunek autora do okrucieństwa. Oznaką jego rewolucyjnego stosunku do tradycyjnej sztuki stało się natomiast dzieło „Wolność wiodąca lud na barykady”, mające wydźwięk alegoryczny i zdradzające fascynację malarza stylem barokowym. Twórczość francuskiego malarza charakteryzuje duża różnorodność poruszanej problematyki. Ważnym cyklem w twórczości Delacroix były obrazy podejmujące tematykę afrykańską: „Kobiety algierskie” (1834) czy „Wesele żydowskie w Maroku” (1841). Egzotyka tych obrazów nie przesłaniała jednak ich sensów uniwersalnych. Malarz sięgał również do problematyki historycznej i czynił to na modłę romantyczną, ponieważ interesowało go przede wszystkim średniowiecze, widać to np. we „Wkroczeniu krzyżowców do Konstantynopola” (1840), ale także starożytność, np. „Sprawiedliwość Trajana”. Wątki biblijno-religijne odnaleźć można natomiast w malowidłach takich, jak „Walka Jakuba z aniołem” (w paryskim kościele St-Sulpice). Delacroix wykonywał również ilustracje do dzieł literackich, np. do „Boskiej komedii” i czerpał z nich pomysły do swoich obrazów („Hamlet i grabarze”). Malarz poszukiwał środków wyrazu, które pozwoliłyby mu na odwzorowanie za pomocą barwy i gry światła właściwości muzyki i poezji. Przykładem takiego synestezyjnego mistrzostwa był „Portret Paganiniego”, na którym artysta doskonale uchwycił gwałtowny nastrój twórczości skrzypka.