Ogólna charakterystyka
Muzyka romantyczna narodziła się w Niemczech, na początku XIX wieku. W pełni wyrażała główne tendencje artystyczne i ideowe swoich czasów. Była to zatem twórczość apelująca do emocji odbiorcy, tworzona w podniosłym, patetycznym tonie. Muzyce romantycznej przyświecały idee rewolucji i buntu. Jednocześnie jednak miała ona również akcenty pesymistyczne, nostalgiczne i melancholijne. Główne formy muzyczne tego okresu to podniosłe symfonie, opery z akcentami ludowymi, pieśni i koncerty fortepianowe.
Najważniejsi twórcy
Najważniejszym twórcą i jednocześnie prekursorem niemieckiej muzyki romantycznej był Ludwig van Beethoven. Muzyk komponował bardzo różnorodne formy, jednak szczególnym artyzmem odznaczają się jego słynne symfonie wyrażające dążenia wolnościowe. Chodzi przede wszystkim o IX Symfonię. Pojawiły się w niej partie śpiewane do tekstu „Ody do radości” Friedricha Schillera. Innym wybitnym twórcą był z kolei Karol Maria Weber, jako autor „Wolnego strzelca”, opery o ludowej stylizacji. Z kolei opera „Oberon” nawiązywała do „Snu nocy letniej” Szekspira. Należy także wspomnieć o Franzu Schubercie i Robercie Schumannie (pieśni, symfonie, koncerty fortepianowe).
