Wojciech Korfanty to jedna z najważniejszych postaci dla historii Śląska i historii Polski.
Młodość
Wojciech, a właściwie Adalbert Korfanty, urodził się 20 kwietnia 1873 roku w Sadzawce (obecnie Siemanowice Śląskie). W wieku sześciu lat rozpoczął naukę w szkole ludowej. W późniejszym czasie uczęszczał do gimnazjum w Katowicach, gdzie rozpoczął działalność mającą na celu szerzenie kultury polskiej. Na skutek wygłaszania niepochlebnych opinii o Bismarcku został wydalony ze szkoły.
Szkołę średnią ukończył eksternistycznie, następnie rozpoczął studia na politechnice w Charlottenburgu. Studiował również we Wrocławiu i w Berlinie.
Był członkiem Ligi Narodowej, gdzie współpracował z Romanem Dmowskim. Od początku XIX wieku pracował jako redaktor naczelny „Górnoślązaka”. Za publikację artykułów Do Niemców i Do moich braci Górnoślązaków trafił do więzienia.
Poseł
W latach 1903-1912 i 1918 był posłem do Reichstagu oraz pruskiego Landtagu (1903-1918) reprezentując Koło Polskie. 25 października 1918 roku wystąpił w parlamencie niemieckim z postulatem przyłączenia wszystkim ziem zaboru pruskiego do odradzającego się państwa polskiego. Po ogłoszeniu niepodległości zamieszkał w Poznaniu. Tam był członkiem Naczelnej Rady Ludowej biorąc udział w powstaniu wielkopolskim. W 1920 roku został mianowany komisarzem polskim plebiscytu na Górnym Śląsku. Zajmował się kwestiami organizacyjnymi, propagandowymi i politycznymi. Kierował II powstaniem śląskim, w którym walczono o przyłączenie terenów Śląska do Polski. Obszar plebiscytowy przypadł jednak Niemcom, co spowodowało wybuch III powstania śląskiego, na którego czele ponownie stanął Wojciech Korfanty. W wyniku zrywu powstańczego zdecydowano o korzystniejszym dla Polski podziale Śląska.
Korfanty opuścił Śląsk w 1921 roku. W latach 1922-1930 był posłem z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji. Był nawet desygnowany na premiera, jednak nie zaczął formułować własnego rządu po wyrażeniu sprzeciwu przez Józefa Piłsudskiego, naczelnika państwa, który był jego przeciwnikiem politycznym.
W 1923 roku pełnił funkcję wicepremiera w rządzie Wincentego Witosa. W 1930 roku został aresztowany i osadzony w twierdzy brzeskiej. Po uwolnieniu powrócił na Górny Śląsk, jednak nadal zagrażali mu jego przeciwnicy polityczni, m.in. wojewoda Michał Grażyński.
Emigracja
W 1935 roku udał się na emigrację, początkowo do czeskiej Pragi. W obawie przed represjami nie mógł przyjechać do kraju nawet na pogrzeb własnego syna. Powrócił w kwietniu 1939 roku, został aresztowany i umieszczony w więzieniu na Pawiaku. Zmarł 17 sierpnia, już na wolności. Okoliczności jego śmierci pozostają niejasne. Spoczął na cmentarzu w Katowicach, a jego pogrzeb stał się wielką manifestacją patriotyczną.