Klasyfikacja ogólna
Psalm 8 zalicza się do psalmów pochwalnych, ponieważ jego treścią jest wychwalanie przymiotów Boga. Ponadto pieśń ta ma również charakter dziękczynny, ze względu na podkreślenie dobrodziejstw, którymi Pan obdarza człowieka. Wilfrid J. Harrington zaznacza, że dziękczynienie i wychwalanie Jahwe były w kulturze Izraelitów ściśle ze sobą związane:
Dziękczynienie jest dla [Izraelity] publicznym głoszeniem określonych Boskich czynów; dziękować Bogu znaczy tu głosić Jego wielkość, obwieszczać cuda, jakich dokonał, dawać świadectwo Jego uczynkom.
Wspaniałe oblicze Boga
Psalm posiada wyraźną kompozycję klamrową, ponieważ rozpoczyna go i kończy ta sama fraza:
O Panie nasz, Boże, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi.
Mamy tu do czynienia z paralelizmem składniowym, charakterystycznym dla utworów melicznych. Początkowe zdanie tekstu pełni rolę tematu muzycznego, który następnie zostaje rozwinięty w różnych wariacjach. Kluczowe przesłanie psalmu sprowadza się do twierdzenia, że Bóg jest niezgłębiony w swojej istocie i nikt nie może wyrazić jego doskonałości. Ów boski przymiot zostaje określony słowem „przedziwny”. Rolą tej hiperboli jest wzmocnienie przekazu o „dziwności” Pana, czyli Jego niepoznawalności.
Bóg zostaje tu ukazany przede wszystkim jako Stwórca, którego wielkość wyraża się w Jego wytworach. Każdy z poszczególnych wersetów psalmu pełni funkcję egzemplaryczną, to znaczy stanowi wyliczenie boskich dobrodziejstw. Enumeracja ma na celu podkreślenie wielości boskich dzieł, a także przedstawienie argumentów potwierdzających główną tezę o doskonałości Boga. Wspaniałość Stwórcy dla każdego, kto się z Nim zetknie, jest, według psalmisty, oczywista – wychwalają Go nawet „usta dzieci i niemowląt”.
Wartość człowieka
Doskonałe są wszystkie dzieła Boga: ciała niebieskie, ziemia i człowiek, jako najważniejsze ogniwo stworzenia. W tekście znaczenie istoty ludzkiej w oczach Pana odzwierciedla pytanie retoryczne:
Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz,
i czym – syn człowieczy, że się nim zajmujesz?
Wzmacnia ono emocjonalne zabarwienie pieśni, która nabiera charakteru hymnu na boską cześć. Przejawem Bożej miłości wobec człowieka jest wyznaczenie mu wyjątkowej pozycji pośród całego stworzenia. Istota ludzka zostaje więc obdarzona szczególną godnością i władzą nad całym światem natury: florą i fauną.
Taka wizja relacji pomiędzy Bogiem, człowiekiem i naturą stanowi wyraźne nawiązanie do opisu stworzenia świata z Księgi Rodzaju. Można powiedzieć, że mamy tu do czynienia z poetyckim przetworzeniem biblijnego obrazu i ujęciem go w formę pieśni przeznaczonej do wykonywania podczas żydowskiej liturgii dziękczynienia.