Biblijny Psalm 29 nosi tytuł: Majestat Boga wśród burzy. Pierwsze wersety utworu podkreślają wielką moc i potęgę Boga, w celu nawrócenia niewierzących porażonych jego wielkością:
1 Psalm. Dawidowy.
Przyznajcie Panu, synowie Boży,
przyznajcie Panu chwałę i potęgę!
2 Przyznajcie Panu chwałę Jego imienia,
na świętym dziedzińcu uwielbiajcie Pana!
3 Głos Pański ponad wodami,
zagrzmiał Bóg majestatu:
Pan ponad wodami niezmierzonymi!
4 Głos Pana pełen potęgi!
Głos Pana pełen dostojeństwa!
Kolejne fragmenty rozwijają ten wątek, przedstawiając zjawiska, w których objawia się ta boska moc. Można odnaleźć go w zjawiskach natury, również tych katastrofalnych w skutkach:
5 Głos Pana łamie cedry,
Pan łamie cedry Libanu,
6 sprawia, że Liban skacze niby cielec
i Sirion niby młody bawół.
7 Głos Pana rozsiewa ogniste strzały,
8 głos Pana wstrząsa pustynią,
Pan wstrząsa pustynią Kadesz.
9 Głos Pana zgina dęby,
ogałaca lasy:
a w Jego pałacu wszystko woła: «Chwała!»
W Psalmie 29, podobnie jak w pozostałych utworach tej starotestamentowej Księgi, Bóg postrzegany jest jako władca surowy i bezwzględny w wymierzaniu sprawiedliwości za grzechy. Pomimo grozy, którą roztacza, obdarzany jest czcią i szacunkiem, które są związane z lękiem przed karą. W ostatnich fragmentach widoczny jest obraz Boga po okazaniu Jego mocy – gdy Bóg udowodni już swoją potęgę, zasiada na tronie i błogosławi lud darząc go pokojem.
Niektórzy interpretatorzy uznają, że tekst przedstawia obserwację Boga objawiającego się w burzy, przez biblijnego króla Dawida. Wówczas to ziemski władca namawiałby obiorcę do tego, że Bogu należy się najwyższa chwała i że każdy powinien przyłączyć się do grona bezgranicznie miłującego swojego Pana. Motyw burzy został wprowadzony do narracji po to, by moc Pana Boga przedstawić jako siłę niszczycielską każdy grzech i niewierność, a największą grozę wywołuje przecież m.in. grzmot pioruna czy rozszalałe wody morza.
Ostatnie wersety obrazują świat, który po boskiej burzy zostaje oczyszczony z grzechu i w którym Bóg może bez przeszkód królować. W swoich zapowiedziach obiecał ludzkości radość i pokój ducha, będące dla niej błogosławieństwem. Psalm 29 kończy się zatem wizją zupełnej łaski bożej.