Psalm 47 należy do grupy utworów pochwalnych, wysławiających panowanie Boga nad całą ziemią. Rozpoczyna się wezwaniem skierowanym do wszystkich narodów świata do oddawania mu chwały:
Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
wykrzykujcie Bogu radosnym głosem,
bo Pan najwyższy, straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.
Po wyrażeniu wielkości Jahwe podmiot mówiący skupia się na opisie tego jak wygląda sprawowanie władzy Boga nad narodami, w jakich działaniach się ono objawia, zatem:
On nam poddaje narody
i ludy rzuca pod nasze stopy.
Wybiera dla nas dziedzictwo -
chlubę Jakuba, którego miłuje.
Wstąpił Bóg wśród radosnych okrzyków,
Pan przy dźwięku trąby.
W kolejnych wersetach następuje ponowne wezwanie do głośnego i hucznego wychwalania Bożej łaski. Psalmista zachęca Izraelitów do tego, by nie zamykać się w cichej, osobistej modlitwie uwielbienieniowei, ale raczej w wymiarze powszechny, narodowym świętować łaskę przychodzącą z Nieba.
Bóg w Psalmie 47 to władca mądry i sprawiedliwy, a przede wszystkich wszechpotężny. Jego panowanie obejmuje każdy zakątek ziemi i ta globalność jest zasadniczym przesłaniem utworu:
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie.
Połączyli się władcy narodów
z ludem Boga Abrahama.
Bo możni świata należą do Boga:
On zaś jest najwyższy.