Dawid i Goliat - streszczenie

Opowieść o Dawidzie i Goliacie została umieszczona w pierwszej Księdze Samuela. Dawid, jeden z ośmiu synów Jessego, jako młody pasterz, przybył na dwór króla Saula, żeby odwiedzić swoich braci-żołnierzy. Miało to miejsce podczas wojny Izraelitów z Filistynami. Dawid zjawił się na polu walki w momencie, gdy potężny wódz wrogów, Goliat, rzucił Hebrajczykom wyzwanie. Urągając i naśmiewając się z Izraelczyków wezwał on Żydów do wyznaczenia wojownika, który mógłby stoczyć z nim pojedynek. Zapowiedział jednocześnie, że jeśli wygra on sam, lud Saula stanie się niewolnikami Filistynów, zaś w przeciwnym razie to Filistyni będą służyć Hebrajczykom.

Nikt z żołnierzy izraelskich nie chciał walczyć z Goliatem, ponieważ był to potężny mężczyzna w żelaznej zbroi, który biegle władał olbrzymim mieczem. Sytuacja taka trwała 40 dni. Dawid jednak, kiedy usłyszał o wyzwaniu filistyńskiego wodza, udał się do króla Saula i poprosił o pozwolenie stoczenia pojedynku z Goliatem. Król nie chciał się na to zgodzić, gdyż pasterz nie miał żadnego doświadczenia żołnierskiego, był drobnej postawy i nie potrafił nosić zbroi. W końcu jednak młody Izraelita przekonał wodza, wiedział bowiem, że moc Jahwe jest po jego stronie, i wystąpił przeciwko Goliatowi.

Jedyną bronią Dawida była proca, dlatego wycelował ją w czoło wroga i jednym uderzeniem kamienia pokonał go. Wydarzenie to przysporzyło pasterzowi ogromnej popularności wśród rodaków, tak że wkrótce stał się on konkurentem samego króla.