Teologia historii
Opowieść o Dawidzie i Goliacie wpisuje się w żydowską teologię historii. Dzieje narodu Izraela (zarówno sukcesy, jak i porażki) są tu ściśle związane z wiernością Jahwe. Bóg bezpośrednio ingeruje w losy swojego narodu i zapewnia mu zwycięstwo w walce z wrogami. Dawid to symbol wodza doskonałego – to znaczy wiernego Bożemu prawu i wychwalającego Go swoimi czynami. Monarcha żydowski jest nie tylko królem ziemskim, ale również Bożym pomazańcem. Dawid, w sensie alegorycznym, jest również figurą Mesjasza, który wybawi ludzkość.
Interpretacja filozoficzno-egzystencjalna
Należy zwrócić uwagę, że opowieść o pojedynku Dawida i Goliata jest epizodem obfitującym w sens filozoficzny. Oto bowiem niepozorny młodzieniec, który na co dzień zajmuje się pilnowaniem owiec i grą na harfie, zwycięża w pojedynku z największym olbrzymem wszech czasów. Okazuje się, że to nie siła fizyczna jest decydującym czynnikiem w pojedynku, ale spryt i wiara we własne możliwości. Klucz do osiągnięcia sukcesu to przede wszystkim nastawienie mentalne. Opowieść ta głosi zatem prymat ducha nad materią i poucza, że nie warto tracić nadziei nawet w najgorszych okolicznościach.