Wędrówka do Ziemi Obiecanej - streszczenie

600. 000 Izraelitów wyruszyło z Egiptu pod przewodnictwem Mojżesza w kierunku Ziemi Obiecanej. Żydzi podążali okrężną drogą przez pustynię ku Morzu Czerwonemu. Faraon jednak wysłał za nimi pościg w postaci 600 uzbrojonych rydwanów. Nad brzegiem Morza Czerwonego Mojżesz wzniósł laskę ku górze, a ono się rozstąpiło, tak że Izraelici mogli  bezpiecznie się przez nie przeprawić. Bóg, aby ochronić swój lud przed wojskami faraona, zesłał anioła, który na tyłach ludu umieścił obłok ciemności oddzielający go od Egipcjan dopóki wody się nie rozstąpiły. Żołnierze faraona ruszyli za Izraelitami w morze, jednak utonęli. Bóg zesłał na pozostałych Egipcjan słup ognia i zmusił ich do ucieczki. Izraelici zaś wędrowali dalej przez pustynię.

Okazało się jednak, że zapanował wśród nich wielki głód, więc zaczęli buntować się przeciw Mojżeszowi. Wtedy Bóg zesłał Żydom mannę z nieba. Kolejnym problemem był brak wody pitnej. Mojżesz uderzył swoją laską w skałę i wypłynęło z niej źródło wody. Następnie w Refidim Żydzi zostali zmuszeni do walki z Amalekitami. Dowódcą ludu wybranego został Jozue, zaś Mojżesz wyszedł na szczyt góry, żeby stamtąd obserwować przebieg bitwy. Dopóki trzymał on ręce podniesione w górze, dopóty żołnierze Jozuego wygrywali. Dlatego Aaron i Chur podtrzymywali jego ręce aż do zachodu słońca i w ten sposób bitwa została wygrana. Kolejnym etapem wędrówki była pustynia Synaj i obozowisko naprzeciwko góry. Mojżesz rozmawiał wówczas z Bogiem, który objawił się na górze w postaci grzmotów, błyskawic i słupa dymu.

Jahwe obwieścił Mojżeszowi prawo – dziesięć przykazań. Mojżesz wzniósł więc ołtarz i złożył ofiarę, zawierając z Jahwe przymierze w imieniu całego ludu Izraela. Następnie Mojżesz na wezwanie Boga udał się na górę Synaj, gdzie przebywał czterdzieści dni i czterdzieści nocy. W czasie nieobecności patriarchy Izraelici uznali, że przywódca już nie wróci i postanowili uczynić sobie bóstwo ze złotego cielca. Zebrali biżuterię, stopili ją i odlali posąg, któremu oddali cześć. Kiedy Mojżesz wrócił i zobaczył niewierność Żydów, rozbił kamienne tablice, na których Bóg wyrył swoje przykazania i spalił złote bóstwo. Jahwe jednak zgodził się odnowić przymierze ze swoim ludem, a Mojżesz ponownie sam sporządził nowe tablice z prawem. Włożono je do Arki Przymierza, którą niesiono na początku orszaku.

Gdy Izraelici zbliżyli się do Kanaan (Ziemi Obiecanej), wysłali tam swoich zwiadowców. Okazało się, że krainę zamieszkują bogate i silne ludy. Żydzi zaczęli więc złorzeczyć Bogu i chcieli wrócić do Egiptu. Bóg natomiast kazał  im zawrócić i iść w stronę Morza Czerwonego, aby ominąć terytorium Edomitów. Na pustyni Jahwe zesłał na swój lud karę w postaci plagi jadowitych węży. Żydzi zrozumieli swój błąd i poprosili Mojżesza, żeby wstawił się za nimi u Pana. Bóg wysłuchał patriarchy i nakazał mu sporządzenie miedzianego węża na wysokim palu. Kto spojrzał na niego, został ocalony.

Następnie Izraelici podbili ziemie Zajordanii należące do Amorytów. Król Moabu, który mieli zamiar zdobyć Żydzi, rozkazał swojemu wróżbicie Balaamowi rzucić przekleństwo na lud Mojżesza. Jednak ten dostąpił Bożego objawienia i stał się prorokiem Jahwe.

Mojżesz przed śmiercią wyznaczył na swojego następcę Jozuego i udzielił ludowi błogosławieństwa. Bóg zabrał patriarchę w wieku 120 lat, nie pozwalając mu wejść do Ziemi Obiecanej, Mojżesz mógł jedynie na nią spojrzeć. Izraelici opłakiwali go przez trzydzieści dni. Potem zaś Jozue przeprawił się wraz z ludem przez Jordan. Bóg zablokował wody rzeki, tak, że Izraelici mogli bezpiecznie przejść na drugą stronę. Na pamiątkę tego wydarzenia postawili ołtarz z dwunastu głazów wydobytych z dna Jordanu. Następnie od upadku Jerycha rozpoczął się proces zdobywania Ziemi Obiecanej.