Klasycyzm w literaturze - cechy, przedstawiciele i dzieła

Klasycyzm w literaturze narodził się w XVI wieku we Włoszech, jego rozkwit przypada na wiek XVII i XVIII, a schyłek na trzecie dziesięciolecie XIX wieku, kiedy to został wparty przez idee romantyczne.
    
Twórcy tego nurtu programowo nawiązywali do antycznej teorii poezji zawartej w „Poetyce” Arystotelesa, a realizowanej m.in. przez Horacego. Za zadanie stawiali sobie połączenie piękna i prawdy poprzez naśladowanie rzeczywistości, dbałość i wewnętrzny ład i harmonię. Podstawą filozoficzną kierunku był racjonalizm. Rozumowi podporządkowywano uczucia i wyobraźnię. Dbano o regularną formę, tworzono zgodnie z założeniami danego gatunku, podporządkowywano twórczość artystyczną wielu rygorom. Ważną zasadą obowiązującą w literaturze była antyczna zasada decorum, wymagająca, by styl wypowiedzi dostosowany był do tematu. I tak np. tragedii, odzie, eposowi przypisany był styl wysoki, a komedii czy satyrze niski. Łączenie komizmu z tragizmem było niedopuszczalne. Ponadto należało dbać o prawdopodobieństwo przedstawianych zdarzeń oraz ich „przystojność”, nie wprowadzano więc postaci ani wątków fantastycznych, unikano też gwałtownych i brutalnych scen.
    
Literatura klasycystyczna miała ambicje