 |
| Ludovike Simanowiz, Friedrich Schiller - portret (1793/94) |
Johann Christoph Friedrich Schiller urodził się w 1759 roku w Marbach w rejonie Stuttgartu. Jego ojciec był felczerem, zarabiał niewiele i rodzina żyła w ubóstwie. Mimo to zdołał posłać syna do szkoły, który już w wieku trzynastu lat tworzył pierwsze utwory poetyckie i dramatyczne.
W 1773 roku dzięki wsparciu księcia Wittenbergi, Karola Eugeniusza, Schiller rozpoczął naukę w elitarnej akademii wojskowej. W Karlsschule Stuttgart studiował zarówno prawo, jak i medycynę. Jego pasją pozostawała jednak literatura, czytywał Goethego i Rousseau. Mając zaledwie 18 lat, napisał „Zbójców” („Die Räuber”), dramat o losach młodych i naiwnych rewolucjonistów.
Od 1780 roku pracował jako lekarz pułkowy, jednak już po pierwszym wystawieniu „Zbójców” w 1781 r. został aresztowany, jednocześnie zabroniono mu dalszego publikowania jakichkolwiek utworów. Schiller musiał uciekać ze Stuttgartu, opuścił miasto nocą, w przebraniu i bez środków do życia. Dzięki pomocy bliskiego przyjaciela zdołał dotrzeć do Lipska, a później Drezna i Weimaru. Mimo zakazu publikowania, nadal pisał. Z 1786 roku pochodzi słynna „Oda do radości”.
Po przybyciu do Jeny otrzymał posadę wykładowcy historii i filozofii, od tej pory