Św. Elżbieta była matką Jana Chrzciciela i żoną Zachariasza. Pochodziła z kapłańskiego rodu Aarona. Samo imię Elżbieta wywodzi się od hebrajskiego słowa eliszebeth i oznacza „Bóg mą przysięgą”.
Według Ewangelii św. Łukasza Elżbieta była osobą cnotliwą i wierną Bogu; przestrzegała wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Niemniej uchodziła za bezpłodną, nie miała dziecka, a była już kobietą w starszym wieku. W takich niesprzyjających okolicznościach, ale równocześnie zgodnie z zapowiedzią anioła Gabriela (Łk 1,8-20), zaszła w ciążę. Jej historia przedstawiona została w Ewangelii w kontekście zwiastowania Maryi, której była kuzynką.
Anioł Gabriel, powołując się na przykład św. Elżbiety, mówi Maryi:
Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego. (Łk 1,37)
Maryja odwiedziła Elżbietę, kiedy ta była w szóstym miesiącu ciąży. Wówczas Elżbieta natchniona Duchem Świętym wypowiedziała słowa:
Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie .Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana. (Łk 1, 42-45)
Wydarzenie to nazywa się nawiedzeniem św. Elżbiety i stanowi jedną z tajemnic radosnych różańca.
Kult Elżbiety był i jest słabo rozwinięty. Tradycja nic nie wspomina o jej relikwiach. W ikonografii pojawia się przede wszystkim w cyklach poświęconych swojemu synowi, Janowi Chrzcicielowi. Rzadko występuje osobno, jako odrębna postać.
W Kościele katolickim św. Elżbieta wspominana jest wraz ze swoim mężem św. Zachariaszem 5 listopada.
Patronat
Elżbieta jest patronką matek, żon, położnych.