Herod I Wielki żył ok. 73-4 r. p.n.e. Był królem Judei od 37 r. p.n.e., nie był jednak Żydem z pochodzenia; tytuł „króla żydowskiego” został mu nadany przez Rzymian. Wymordował członków żydowskiej rodziny Machabeuszy, aby zdobyć tron. W czasie swojego panowania wiele środków finansowych przeznaczył na Świątynię Jerozolimską, rozbudował również samą Jerozolimę i upiększył pałacami, zakładał nowe miasta np. Cezareę, budował także fortyfikacje. Był równocześnie despotą, ograniczył prawa sanhedrynu oraz zniósł dożywotność urzędu arcykapłańskiego. Kazał zgładzić część swojej rodziny, gdyż chorobliwie bał się spisku i utraty władzy.
Jego postać pojawia się w Nowym Testamencie w kontekście rzezi niemowląt. Kiedy Herod dowiedział się od Mędrców ze Wschodu o narodzinach nowego „króla jerozolimskiego” poczuł zagrożenie i wydał rozkaz zamordowania wszystkich chłopców poniżej 2 roku życia na terenie królestwa judzkiego. Wówczas anioł Pański ostrzegł Józefa przed planami Heroda i nakazał uciekać Świętej Rodzinie do Egiptu (Mt 2,13-15). Dopiero po śmierci króla Józef, Maryja i mały Jezus wrócili do Izraela i osiedlili się w Nazarecie. Należy podkreślić, że owa rzeź nie jest uznawana za fakt historyczny, gdyż jedyna wzmianka na jej temat znajduje się w Ewangelii Mateusza. O masowym mordzie niemowląt nie wspomina żadne inne pismo Nowego Testamentu ani żaden apokryf.
Po śmierci Heroda królestwo zostało podzielone między jego synów: Archelausa, Antypasa i Filipa. Herod Antypas był władcą, który skazał na ścięcie Jana Chrzciciela (Mt 14, 1-12).