Św. Łazarz mieszkał razem ze swoimi siostrami, Marią i Martą, w Betanii (miejscowość ok. 3km od Jerozolimy). Jego postać pojawia się w Nowym Testamencie dwukrotnie; tylko w Ewangelii św. Jana.
Ewangelista przytacza historię wskrzeszenia Łazarza przez Jezusa (J 11,1-44) oraz wspomina wizytę Pana w domu Łazarza na uczcie przed Jego wjazdem do Jerozolimy (J 12, 1-11). Te dwa wydarzenia pokazują, że Chrystus darzył rodzinę z Betanii swoją przyjaźnią, co zresztą wyraźnie podkreśla św. Jan: A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza (J 11,5). Ponadto Łazarz jest jednym człowiekiem, nad którym Jezus zapłakał (J 11,25).
Niewiele wiadomo o działalności Łazarza po Zesłaniu Ducha Świętego. Tradycja wschodnia głosi, że Łazarz udał się na Cypr i tam, w mieście Kition, został biskupem. Z kolei według średniowiecznej legendy całe święte rodzeństwo zostało skazane na wygnanie. Mieli przybyć do Marsylii, gdzie Łazarz objął urząd biskupa.
W ikonografii Łazarz ukazywany jest przede wszystkim w scenie wskrzeszenia oraz na uczcie w Betanii.
Świętego Łazarza, biskupa, wspomina się w Kościele katolickim 17 grudnia.
Patronat
Św. Łazarz jest patronem rzeźników, grabarzy, trędowatych i żebraków oraz Zakonu Rycerzy i Szpitalników świętego Łazarza z Jerozolimy (Lazaryci).