Mity związane z bogiem Apollem dotyczą kilku problemów. Najważniejszym z nich jest zagadnienie sztuki. Apollo to wielbiciel piękna i harmonii, pełni rolę zwierzchnika dziewięciu Muz i sam zajmuje się grą na lutni. W literaturze jest zatem zwykle traktowany jako patron liryki. Apollo konotuje cechy takie jak: jasność, optymizm czy zachwyt nad naturą. Fryderyk Nietzsche, odwołując się do postaci tego mitologicznego bóstwa, wyróżnił w kulturze europejskiej dwa zasadnicze nurty: apolliński i dionizyjski. Pierwszy z nich koncentruje się wokół wartości ładu, klasycznego piękna i doskonałych proporcji. Jego przeciwieństwem jest natomiast żywioł dionizyjski, który polega na dominacji obrazów ciemności, dysharmonii i duchowego zagubienia. Tradycyjnie Apollo jest zatem uosobieniem sztuki, dla której ważne są doskonała forma i intelektualizm.
Należy jednak zaznaczyć, że bardzo interesującą reinterpretację postaci Apolla przedstawił Zbigniew Herbert w wierszu „Apollo i Marsjasz”. W ujęciu poety pojedynek boga i fletnisty zakończył się zwycięstwem Marsjasza, ponieważ prawdziwy osąd wydała tu natura płacząca po śmierci muzyka. Boski Apollo okazał się zupełnie niewrażliwy na cierpienie, odzierając Marsjasza ze skóry. Bóg stał się tu więc uosobieniem hasła „sztuka dla sztuki”, czyli postawy artysty, który celowo prowokuje cierpienie, by uczynić je tematem swojego dzieła.
Inne mity o Apollu dotyczą natomiast jego nieszczęśliwych miłości do Dafne i Hiakintosa. Nadają one historii boga wymiar duchowy. Apollo to symbol ulgi w cierpieniu i zbawcy.
Ważnym wymiarem jego działalności jest bowiem lecznictwo (próbuje on za pomocą ziół uratować Hiakintosa). Apollo jest lekarzem duszy i ciała, a także metaforą duchowego światła. Widziano w nim patrona wróżbitów, ale również poetyckiego natchnienia.
Motywy
Najważniejsze motywy występujące w mitach związanych z Apollem to motyw sztuki, miłości, jasnowidzenia, natchnienia.
Bohaterowie
Apollo – syn Zeusa i Latony, patron sztuki, najpiękniejszy z bogów, stoczył pojedynek muzyczny z Marsjaszem, zakochał się nieszczęśliwie w Dafne i Hiakintosie.
Marsjasz – fletnista, ukarany przez Apolla za rywalizację z bogiem okrutną śmiercią przez obdarcie ze skóry.
Midas – król, który w pojedynku Apolla z Marsjaszem zagłosował na fletnistę, za co bóg przyprawił mu ośle uszy.
Dafne – nimfa, w której zakochał się Apollo raniony strzałą Amora. Nienawidziła ona boga i ze strachu przed nim zamieniła się w drzewo.
Hiakintos – młodzieniec, którego kochał Apollo. Zazdrosny o miłość boga Zefir skierował na niego dysk, który uśmiercił Hiakintosa. Z jego krwi wyrósł hiacynt.