Interpretacja
Bohater mesjański
Prometeusz to w mitologii greckiej jedyny tytan, który bezinteresownie pokochał ludzkość. Według jednego z mitów to właśnie Prometeusz stworzył człowieka z gliny zmieszanej ze łzami. Dla ludzi tytan dwukrotnie zakradł się po ogień z rydwanu niebieskiego – raz, żeby dać człowiekowi duszę, a po raz kolejny, żeby ludzie mogli się ogrzać. Nieustanna pomoc, jakiej udzielał człowiekowi została jednak srogo ukarana. Na rozkaz Zeusa przykuto bowiem Prometeusza do skały, gdzie orzeł codziennie wyjadał mu wątrobę.
Prometeusz jest zatem bohaterem mesjańskim. Można dostrzec wyraźne pokrewieństwo pomiędzy nim i Chrystusem. Ogień, który Prometeusz sprowadza na ziemię jest metaforą miłości, ale też duchowego światła. Warto zwrócić uwagę, że Chrystus wielokrotnie nazywa siebie „światłością świata”, czyni to również święty Jan w prologu swojej Ewangelii. Ponadto Prometeusz, podobnie jak Jezus, został skazany na męczeństwo za dobroć okazaną człowiekowi.
Buntownik
Należy jednak pamiętać, że Prometeusz jest postacią ambiwalentną. Z jednej strony stwarza człowieka i mu pomaga, ale z drugiej strony oszukuje bogów i jest pośrednio odpowiedzialny za pojawienie się zła na ziemi. To z jego powodu bogowie stwarzają Pandorę z puszką pełną wszelkich nieszczęść. Prometeusz jest zatem zarazem ofiarodawcą i złodziejem. W literaturze najczęściej ma charakter postaci niejednoznacznej. Niejednokrotnie przedstawia się go jako demonicznego buntownika.
Najważniejsze motywy
Mit o Prometeuszu jest źródłem ważnych motywów literackich. Istotny jest z pewnością motyw ofiary i oddania życia za innych. Następnie można wymienić motyw nauczyciela-przewodnika ludzkości, potem topos buntu wobec ograniczeń i walki o najważniejsze wartości.