Życie ludzi w średniowieczu różniło się znacznie od sposobu życia ludzi współczesnych. Na człowieka średniowiecznego czyhało wiele zagrożeń – epidemie, bandyci, choroby wynikające z niskiego poziomu higieny. Strach towarzyszył ludziom cały czas. Nic więc dziwnego, że człowiek w średniowieczu skłaniał się ku religii, poszukując nadziei w Bogu i obietnicy życia wiecznego. Znaczną część literatury średniowiecznej stanowiło piśmiennictwo religijne. Jednym z najpopularniejszych gatunków literackich była legenda o życiu świętych, tzw. hagiografia. Życie świętego Franciszka przedstawia anonimowy utwór pod tytułem „Kwiatki św. Franciszka z Asyżu”.
Franciszkańska idea umiłowania natury w „Kwiatkach świętego Franciszka z Asyżu”
Święty Franciszek był postacią niezwykłą. Pochodził z zamożnej rodziny kupców, w młodości marzył o karierze rycerskiej. Pewnego razu ciężko zachorował i to wydarzenie sprawiło, że Franciszek przewartościował swoje życie. Postanowił rozdać majątek ubogim i przywdział habit mnicha. Nie wstąpił jednak do żadnego istniejącego wówczas zakonu. Wybrał życie wędrownego kaznodziei, który utrzymywał się dobrowolnych ofiar ludzi. Nie chciał posiadać niczego na własność. Do tak radykalnego ubóstwa zachęcał również innych. Idee Franciszka szybko zdobyły zwolenników i wokół świętego zaczęli gromadzić się młodzi ludzie. Franciszek słynął z miłości do ludzi i całego stworzenia. Ważną częścią jego działalności było głoszenie kazań, w których pouczał, jak żyć w zgodzie z wolą bożą. Według legendy Franciszek wygłosił pewnego razu kazanie do ptaków. Zwracał się do nich z wielką miłością i szacunkiem, nazywał je swoimi „braćmi”. Mówił ptakom, że powinny być wdzięczne wobec Boga, który ubiera je w piękne pióra i zapewnia im pokarm. Franciszek uważał bowiem, że Bóg kocha wszystkie istoty żywe i całe stworzenie jest dla niego ważne. Ludzie zatem również powinni dbać naturę, doceniać jej piękno i troszczyć się o zwierzęta. W ten sposób można bowiem oddawać chwałę Bogu. Innym przykładem Franciszkowego umiłowania przyrody jest historia wilka z miasta Gubbio. Wielki wilk był postrachem miasteczka, ponieważ pożerał zwierzęta i zabijał ludzi. Franciszek ulitował się nad mieszkańcami i w imię Chrystusa rozkazał wilkowi nie krzywdzić nikogo. Ludzi z miasteczka przekonał natomiast, żeby nie czynili wilkowi nic złego i karmili go do końca jego życia. Od tej pory wilk chodził spokojnie po Gubbio i stał się ulubieńcem mieszkańców. Franciszek po raz kolejny pokazał, że cierpienie zwierząt nigdy nie przysparza człowiekowi chwały, a każde stworzenie zasługuje na traktowanie go z szacunkiem.
Franciszkańska idea umiłowania przyrody w literaturze
W literaturze europejskiej istnieje nurt literacki, który nawiązuje do idei głoszonych przez Franciszka z Asyżu. To tzw. franciszkanizm. W utworach z tego nurtu znajdziemy pochwałę prostego i spokojnego życia oraz umiłowanie natury. Jedną z głównych cech duchowości franciszkańskiej jest bowiem poczucie wspólnoty i braterstwa ze wszystkimi istotami żywymi. Wszyscy bowiem jesteśmy dziełem dobrego Boga.