Życie w średniowieczu znacznie różniło się od życia ludzi współczesnych. Codzienność w tamtej epoce pełna była zagrożeń i lęku. Śmierć czaiła się na każdym kroku – wybuchały epidemie, choroby szerzyły się z powodu niskiego poziomu higieny, powszechny był głód (szczególnie wśród niższych warstw społecznych). Ludzie żyli krótko i wiedzieli, że mogą umrzeć w każdej chwili. Nic więc dziwnego, że zwracali się ku Bogu i upatrywali nadziei w obietnicy życia wiecznego. Religia była centrum życia, wszystkie sfery ludzkiej aktywności podporządkowywano nauce Kościoła. Ponieważ ludzie średniowiecza bardzo intensywnie myśleli o śmierci, temat ten pojawiał się także w literaturze i sztuce. Zainteresowanie budziły także wizje zaświatów i tego, jak będzie wyglądało życie po śmierci. Opis Piekła, Czyśćca i Raju znajdujemy w poemacie „Boska komedia” Dantego Alighieri.
Literacki obraz piekła w „Boskiej komedii”
Poemat przedstawia wędrówkę Dantego przez zaświaty. Bohater zwiedza Piekło w towarzystwie Wergiliusza, wybitnego poety rzymskiego, który w średniowieczu uważany był za wielki autorytet i wzór do naśladowania. Piekło ma kształt stożka i jest podzielone dziewięć coraz węższych kręgów. Na samym dole stożka znajdują się najciężsi grzesznicy, a w górnych kręgach umieszczeni są ci, których przewiny są niewielkie. Przed wejściem do Piekła znajduje się przedsionek, przebywają w nim dusze ludzi, którzy nie reagowali na zło i prowadzili bierne życie. Nad bramą Piekła znajduje się napis: „Wchodząc, porzućcie wszelkie swe nadzieje”. Poeta odwiedza po kolei piekielne kręgi. W pierwszych z nich znajdują się dusze ludzi nieochrzczonych, są tam zarówno dzieci, które zmarły bez chrztu, jak i dusze pogan żyjących przed Chrystusem. Dante spotyka tam słynnych twórców, filozofów i bohaterów literackich – Homera, Horacego, Platona, Sokratesa, Eneasza i Hektora. Ludzie ci cierpią nie przez grzechy, ale z powodu tęsknoty za miłością Chrystusa, której nigdy nie poznali. W drugim kręgu znajdują się słynni kochankowie, którzy kierowali się w życiu namiętnością i pożądaniem. Przebywają tam między innymi bohaterowie słynnych historii miłosnych – Helena Trojańska, Parys, Tristan, Achilles i Kleopatra. W kolejnych kręgach umieszczeni zostali ludzie nieumiarkowani w jedzeniu i piciu, rozrzutnicy, zazdrośnicy, leniwi i potępieni za herezję. W najniższych kręgach piekielnych przebywają samobójcy, mordercy, oszuści i lichwiarze. Ostatni krąg przeznaczony jest dla zdrajców, Dante dostrzega w nim Judasza i Brutusa (zdrajcę Cezara).
Obraz piekła w Apokalipsie świętego Jana
Według Apokalipsy potępieni zostaną wrzuceni do jeziora ognia i siarki. Tam też przez całą wieczność będą przebywać demony – Szatan, apokaliptyczna Bestia i Antychryst. Biblia nazywa piekło „ogniem wiecznym”. Jest to miejsce rozpaczy, smutku i beznadziei. Potępienie przeciwstawione jest niebu – wiecznej nagrodzie dla wszystkich wierzących. Piekło zatem to stan wiecznego oddzielenia od Boga. Człowiek sam skazuje się na piekło, odrzucając bożą miłość.