Na życie społeczne Sumerów ogromny wpływ miała religia. Na początku formowania się miast każde z nich posiadało główne bóstwo (nazywane „Panem miasta”) oraz pomniejsze bóstwa, z czego zbiegiem czasu wytworzył się cały rozbudowany panteon. Głównym bóstwom wznoszono świątynie, które stanowiły centralny ośrodek duchowy oraz administracyjny każdego miasta, na czele którego stał kapłan – król. Pełnili oni role przedstawicieli bóstw na ziemi, co dawało im niegraniczoną władzę nad danym społeczeństwem. Pomniejszym bóstwom stawiano ołtarze w świątyniach głównych bogów i niewielkie kapliczki. Wierzenia Sumerów odnosiły się głównie do sił przyrody oraz ciał astralnych. Najważniejszym świętem religijnym dla Sumerów było święto Nowego Roku (a-ki-til).
Mitologia Sumerów
Według większości mitów, generalnie świat i człowiek zostały stworzone przez przedwiecznych i nieśmiertelnych bogów. Jeden z najstarszych mitów jako pierwszego boga przedstawia Nammu, matkę pierwszej pary bogów: ziemi - Ki i nieba – An. Z ich związku zrodził się bóg powietrza Enilia, który sporządził motykę i zrobił nią dziurę w ziemi, a z tej dziury wyrósł jak roślina pierwszy człowiek. Według innych podań pierwszy człowiek miał powstać z woli bogów Enkiemu i Inannie. Byli oni już zmęczeni staraniem się o zapewnienie sobie pożywienia, Enki wpadł na pomysł ulepienia człowieka z gliny, którego głównym obowiązkiem miało być zapewnienie bogom pożywienia. Pierwsza triada najważniejszych bogów obejmowała: Anu, Enlila i Enki. Druga triada bogów astralnych składała się z: Nanny (Księżyca), Utu (Słońca) i Inanny - bogini gwiazdy Wenus. Obok świata według Sumerów istniał również raj – Dilmun oraz świat podziemny – Kur. Szczególne miejsce w kulturze Sumerów zajmował kult bóstwa płodności, z którymi związana była prostytucja sakralna.
Najstarsze poematy o tematyce mitologicznej datowane są na około 2500 r. p.n.e., późniejsze na około 1700 r. p.n.e.. Wielu informacji na temat mitów i postrzegania świata przez Sumerów dostarcza nam akadyjski epos o legendarnym Gilgameszu, władcy miasta Uruk, jego poszukiwaniach tajemnicy nieśmiertelności. Zawiera on również opis potopu, który według mitów miał zakończyć długowieczność kolejnych władców Sumeru (Pierwszy król Alulim panował 28800 lat, a drugi - Alalgar - 36000 lat ).