Wielka świątynia na cześć Ateny stanęła na Akropolu w 432 r. p.n.e., była budowana przez 15 lat. Miała być podziękowaniem dla patronki miasta za uratowanie Greków przed Persami. Nazwa „Partenon” oznaczająca "pokój dziewic" odnosiła się początkowo do małego pomieszczenia, a sama świątynia określana była wówczas mianem „wielkiej świątyni”. Dopiero 100 lat później nazwą „Partenon” zaczęto określać całą budowlę. W 1687 roku część świątyni została wysadzona w czasie II wojny wenecko-tureckiej.
Pod nadzorem Fidiasza powstał dorycki perypter, czyli świątynia otoczona wieńcem kolumn zewnętrznych, zbudowany prawie w całości z białego marmuru. Świątynia zbudowana została na planie prostokąta o wymiarach 69,51 x 30,86 metrów. Posiadała 8 kolumn w fasadzie i 17 na dłuższych bokach. Każda z 46 zewnętrznych kolumn miała wysokość 10,43 m. Za ośmioma kolumnami frontonów znajdowało się jeszcze 6 smuklejszych kolumn przedsionków - również doryckich. Górna część budowli była bogato zdobiona płaskorzeźbami, pomalowanymi na intensywne kolory. Dach świątyni składał się z marmurowych płyt, ułożonych na drewnianym belkowaniu.
Wnętrze było podzielone na dwie części. W większej części znajdował się posąg Ateny Partenos. Był to wysoki na około 12 metrów posąg Ateny, wykonany z kości słoniowej i złota. Od strony zachodniej znajdowała się mniejsza Sala dziewic (właściwy partenon). Możliwe, że Partenon był miejsce, w którym znajdował się skarbiec Aten i całego Związku Morskiego.
Partenon określany jest czasem świątynią rzeźbiarzy. Budynek był bogato zdobiony. Obecne na fasadzie rzeźby nawiązywały do historii Grecji.
