Kościół Ewangelicko-Reformowany należy do rodziny Kościołów wywodzących się z reformacji szwajcarskiej XVI wieku, której przedstawicielami byli przede wszystkim Jan Kalwin i Ulrich Zwingli. Swoją doktrynę opiera na Piśmie Świętym, uznając je za jedyne źródło wiary. Natomiast tradycja w świetle nauczania Kościoła Ewangelicko-Reformowanego podlega stałej rewizji zgodnie z przyjętą zasadą: Ecclesia reformata et semper reformanda verbi divini (Kościół reformowany reformujący się według Słowa Bożego).
Ewangelicy reformowani przyjmują dwa sakramenty: chrzest i Eucharystię. Nie uznają natomiast papieża jako głowy Kościoła, kultu świętych, celibatu duchownych oraz odrzucają życie zakonne.
Cechą charakterystyczną Kościoła Ewangelicko-Reformowanego jest nacisk na doktrynę predestynacji, która głosi, że tylko niektórzy ludzie są bezwarunkowo wybrani do zbawienia i śmierć Chrystusa stanowiła przebłaganie za grzechy tylko za ich grzechy.
Duchownym w Kościele Ewangelicko-Reformowanym może zostać kobieta. Należy przy tym pamiętać, że według nauki tego Kościoła kapłaństwo nie jest sakramentem, a osoby duchowne mają takie same prawa i obowiązki jak świeccy; nie stanowią odrębnego stanu.
Kościół posiada ustrój synodalno-prezbiterialny. Oznacza to, że władza ustawodawcza spoczywa w rękach Synodu Kościoła, który składa się zarówno ze świeckich jak i duchownych delegatów wszystkich parafii. Zgromadzenie to zbiera się raz do roku. Z kolei władzę wykonawczą i administracyjną sprawuje pięcioosobowy Konsystorz (rada starszych) wybierany przez Synod na trzyletnią kadencję. Zwierzchnikiem Kościoła jest z kolei powoływany na 10-letnią kadencję biskup. Do jego obowiązków należy m.in.: ordynowanie duchownych, wizytowanie parafii, czy nadzór nad nauczaniem religii. Należy przy tym zaznaczyć, że Kościoły reformowane za największy zasięg terytorialny swojej działalności uznają państwo, w którym się znajdują. Nie istnieje zatem funkcja światowego zwierzchnika Kościoła, tzn. nie ma w Kościele reformowanym odpowiednika katolickiego papieża, a decyzje Synodu są obligatoryjne dla wszystkich parafii wyłącznie na terenie danego kraju.
Obecnie Kościoły reformowane gromadzą ok. 60 mln członków na całym świecie.
Kościół Ewangelicko-Reformowany w Polsce
Początki Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Polsce sięgają połowy XVI w. Wówczas – w okolicach 1540 r. – zaczęły przenikać na tereny naszego kraju nauki szwajcarskich reformatorów: Ulryka Zwingliego i Jana Kalwina. Pierwszy synod ewangelicko-reformowany odbył się w Pińczowie w 1550 r. Ustalono na nim porządek nabożeństw i zasady wiary polskiego kalwinizmu. Z kolei za datę rejestracji Kościoła Ewangelicko-Reformowanego uznaje się 1573 r., w którym doszło do uchwalenia na sejmie konwokacyjnym tzw. Konfederacji warszawskiej. Dokument ten głosił zasady wolności sumienia i tolerancji w państwie polskim.
Najgłośniejszym propagatorem doktryny Kalwina stał się teolog i humanista Jan Łaski (1499-1560), bratanek ówczesnego prymasa. Był on zwolennikiem utworzenia w Polsce Kościoła narodowego opartego na doktrynie ewangelicko-reformowanej. Projekt ten nie został zrealizowany, gdyż kalwinizm znalazł poparcie przede wszystkim u przedstawicieli szlachty, nigdy natomiast nie stał się w naszym kraju wyznaniem ludowym.
Obecnie do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego należy około 3,5 tysiąca wiernych (dane z 2011 r.). Są oni skupieni w ośmiu parafiach: w Bełchatowie, Kleszczowie, Łodzi, Pstrążnej, Strzelinie, Warszawie, Zelowie i Źychlinie oraz ośrodkach diaspory, które funkcjonują w Gorzowie Wielkopolskim, we Wrocławiu oraz na Pomorzu.
Kościół Ewangelicko-Reformowany należy do Światowego Aliansu Kościołów Reformowanych, Konferencji Kościołów Europejskich oraz Polskiej Rady Ekumenicznej. Jego biskupem w Polsce jest obecnie ks. Marek Izdebski. Kościół wydaje dwumiesięcznik Jednota oraz liczne książki o tematyce religijnej i historycznej.