Kościoły Chrystusowe są owocem drugiego nurtu reformacji i mają źródło w tzw. Ruchu Odnowy (Restoration Movement) na którego czele stali prezbiteriańscy pastorzy – Barthon W. Stone i Thomas Campbell. Pierwsze wspólnoty nowego wyznania zaczęły powstawać na początku XIX wieku w Stanach Zjednoczonych.
Kościoły Chrystusowe swoją doktrynę, kult i organizację opierają wyłącznie na Piśmie Świętym zgodnie z credo T. Campbella – Gdzie Biblia mówi i my mówimy; gdzie milczy, my milczymy również oraz zasadą reformacji: sola scriptura. Przyjmują kanon protestancki Pisma Świętego. Szczególną rolę odgrywa Nowy Testament, który stanowi kryterium dla obrzędowości Kościoła. Na jego podstawie zrezygnowano m.in. z akompaniamentu instrumentów muzycznych w czasie nabożeństw, tłumacząc decyzję tym, że Nowy Testament pomija kwestię muzyki instrumentalnej.
Kościoły Chrystusowe odrzucają wszelkie dogmaty, formuły teologiczne, wyznania wiary i tradycje chrześcijańskie. Z sakramentów wierni Kościołów Chrystusowych uznają wyłącznie chrzest (w wieku świadomym poprzez zanurzenie w wodzie) oraz Wieczerzę Pańską (przyjmowaną pod postacią chleba i wina).
Podstawową jednostką organizacyjną Kościołów Chrystusowych