1) 431 rok – „O Bożym Macierzyństwie Maryi” (Synod w Efezie)
2) 649 rok – „O Maryi zawsze Dziewicy” (Synod Laterański w Rzymie)
3) 1854 rok – „O Niepokalanym Poczęciu Maryi” (Pius IX)
4) 1950 rok – „O wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny” (Pius XII)
431 rok – „O Bożym Macierzyństwie Maryi” (Synod w Efezie)
Dogmat „O Bożym Macierzyństwie Maryi” został ogłoszony na III Soborze Powszechnym w Efezie w 431 r.: Święta Dziewica jest Matką Boga ponieważ według ciała porodziła słowo Boże, które ciałem się stało. Był to pierwszy dogmat maryjny. Tytuł Matki Bożej (inaczej Bogarodzicy lub Bogurodzicy) jest uważany za najbardziej zaszczytny tytuł, jakim została obdarzona przez Kościół Najświętsza Maryja Panna.
Orzeczenie Soboru było odpowiedzią na herezję nestoriańską. Jej twórcą był patriarcha Konstantynopola, Nestoriusz, który głosił, że Chrystus miał dwie rozdzielne natury, boską i ludzką, i stąd należy także mówić o Jego dwóch Osobach: Boskiej i ludzkiej. Maryja w nestoriańskim ujęciu jest zatem jedynie matką Chrystusa-Człowieka (Christotokos). Odmawiano jej natomiast godności matki Boga (Theotokos).
Pogląd ten spotkał się ze sprzeciwem św. Cyryla, patriarchy Aleksandrii, który w swoim nauczaniu podkreślał współistnienie dwóch natur w jednej, Boskiej Osobie Jezusa Chrystusa. Sobór Efeski przyjął właśnie jego naukę i uznał w Chrystusie dwie natury: ludzką i Boską, i tylko jedną Jego Osobę, której matką jest Maryja. Od czasów Soboru Efeskiego już nikt nie zakwestionował tytułu Boża Rodzicielka.
Na pamiątkę 1500. rocznicy Soboru w Efezie, na którym Kościół ogłosił jako dogmat wiary, że Maryja jest Matką Bożą, papież Pius XI w roku 1931 wprowadził do kalendarza liturgicznego święto Boskiego Macierzyństwa Maryi. Początkowo było ono obchodzone 11 października, ale reforma liturgiczna po Soborze Watykańskim II przeniosła święto na 1 stycznia, czyli ostatni dzień oktawy Narodzenia Pańskiego. W ten sposób teologicznie podkreślono ścisły związek między prawdą o Bożym Narodzeniu i o Boskim Macierzyństwie Maryi.
649 rok – „O Maryi zawsze Dziewicy” (Synod Laterański w Rzymie)
Dogmat „O Maryi zawsze Dziewicy” ogłosił papież Marcin I na Synodzie Laterańskim w Rzymie w 649 r. Według tej prawdy wiary chrześcijańskiej Maryja była dziewicą, gdy poczęła z Ducha Świętego, jak również w czasie porodu, a także przez całe pozostałe ziemskie życie (co pociąga za sobą z kolei wiarę w to, że Jezus nie posiadał biologicznego rodzeństwa):
Kan. 3. Jeżeli ktoś nie wyznaje według nauki świętych Ojców, że święta zawsze Dziewica i niepokalana Maryja jest prawdziwie i właściwie Boga Rodzicielką, ponieważ samego Boga-Słowo zrodzonego z Ojca przed wszystkimi wiekami a w ostatnich czasach w sposób szczególny i prawdziwy bez nasienia z Ducha Świętego poczęła, bez naruszenia dziewictwa porodziła i pozostała także dziewicą po narodzeniu.
Dogmat o wiecznym dziewictwie Najświętszej Maryi Panny (grecki tytuł Aeiparthenos oznacza Zawsze Dziewica) jest uznawany nie tylko w Kościele katolickim, ale również w Kościele prawosławnym.
1854 rok – „O Niepokalanym Poczęciu Maryi” (Pius IX)
Dogmat „O Niepokalanym Poczęciu Maryi” został ogłoszony uroczyście 8 grudnia 1854 r. bullą Ineffabilis Deus przez Piusa IX. W dokumencie znalazł się następujący zapis:
Ogłaszamy, orzekamy i określamy, że nauka, która utrzymuje, iż Najświętsza Maryja Panna od pierwszej chwili swego poczęcia - mocą szczególnej łaski i przywileju wszechmocnego Boga, mocą przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego - została zachowana nietknięta od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego, jest prawdą przez Boga objawioną
