Geneza Kościoła Nowoapostolskiego związana jest z działalnością szkockiego pastora Kościoła prezbiteriańskiego Edwarda Irvinga (1792-1834), który na początku XIX wieku przepowiadał rychłe przyjście Chrystusa na ziemię. Udało mu się zgromadzić wokół siebie uczniów, których nazwał Katolickim Kościołem Apostolskim. Członkowie nowopowstałej wspólnoty wraz z Irvingiem oczekiwali na paruzję. Po jego śmierci utworzyli w 1835 roku Kościół Nowoapostolski. Pierwsze zbory powstały w Albury (Anglia) i w Londynie. Na początku lat 60-tych XIX wieku wierni Kościoła jako następcy dwunastu apostołów rozproszyli się po świecie, aby głosić swoją wiarę. W czasach współczesnych są obecni na wszystkich kontynentach (z wykluczeniem oczywiście Antarktydy), a do nowoapostolskiej wiary przyznaje się ok. 11 milionów ludzi.
Chrześcijanie nowoapostolscy wierzą w Trójcę Świętą oraz posłannictwo apostołów, a swój Kościół uważają za kontynuację Kościoła pierwotnego. Ich doktryna oparta jest na Starym i Nowym Testamencie. Kluczowym elementem wiary chrześcijan nowoapostolskich jest oczekiwanie na ponowne przyjście Chrystusa w tzw. dniu Pierwszego Zmartwychwstania i nastanie Tysiącletniego Królestwa Bożego na Ziemi (millenaryzm).
Chrześcijanie nowoapostolscy przyjmują trzy sakramenty: święty chrzest wodny, święte pięczetowanie (udzielenie Ducha Świętego) oraz świętą wieczerzę (Eucharystię; pod dwiema postaciami). Wyznawcom poza sakramentami udzielane są błogosławieństwa m.in. z okazji ślubu. Zewnętrzny charakter nabożeństw jest skromny i uroczysty podobnie jak w innych Kościołach protestanckich. Odbywają się one w języku danego narodu.
Wszystkie zbory nowoapostolskie na całym świecie tworzą razem Kościół Nowoapostolski. Naczelnym duszpasterzem jest Główny Apostoł, którego pozycję wierni uznają za analogiczną z pozycją zajmowaną w chrześcijaństwie pierwotnym przez Apostoła Piotra.
W kwestiach organizacji i hierarchii Kościół Nowoapostolski nawiązuje do Kościoła rzymskokatolickiego. Występują w nim następujące urzędy kapłańskie: biskupi, starsi, pasterze, ewangeliści i kapłani oraz służba pomocnicza: diakoni i poddiakoni. Duchowni nowoapostolscy podlegają ordynowaniu, czyli powołaniu i wyświęceniu do danego urzędu (chociaż kapłaństwo nie jest uznane za sakrament), ale nie muszą mieć przy tym specjalistycznego teologicznego przygotowania. Godności kościelne w Kościele Nowoapostolskim sprawować mogą wyłącznie mężczyźni.
Kościół Nowoapostolski w Polsce
Obecność Kościoła Nowoapostolskiego na ziemiach polskich datuje się od 1863 r., chociaż oficjalnej rejestracji dokonano dopiero 120 lat później – w 1923 r. W 2011 r. liczba jego członków liczyła ponad 5 tysięcy osób zrzeszonych w 52 parafiach w całym kraju. Główna siedziba Kościoła Nowoapostolskiego znajduje się w Gdynii.
Kościół Nowoapostolski w Polsce jest terytorialną i autonomiczną jednostką Kościoła międzynarodowego i zachowuje z nim jedność. Organizacyjnie dzieli się na 4 okręgi: północno-zachodni (siedziba w Gdyni), centralno-południowy (w Chorzowie), północno-wschodni (w Ostródzie) i zachodni (z siedzibą w Gubinie). Kościół Nowoapostolski wydaje 2 miesięczniki: Nasza Rodzina oraz Chleb Żywota.