Geneza Kościoła Nowoapostolskiego związana jest z działalnością szkockiego pastora Kościoła prezbiteriańskiego Edwarda Irvinga (1792-1834), który na początku XIX wieku przepowiadał rychłe przyjście Chrystusa na ziemię. Udało mu się zgromadzić wokół siebie uczniów, których nazwał Katolickim Kościołem Apostolskim. Członkowie nowopowstałej wspólnoty wraz z Irvingiem oczekiwali na paruzję. Po jego śmierci utworzyli w 1835 roku Kościół Nowoapostolski. Pierwsze zbory powstały w Albury (Anglia) i w Londynie. Na początku lat 60-tych XIX wieku wierni Kościoła jako następcy dwunastu apostołów rozproszyli się po świecie, aby głosić swoją wiarę. W czasach współczesnych są obecni na wszystkich kontynentach (z wykluczeniem oczywiście Antarktydy), a do nowoapostolskiej wiary przyznaje się ok. 11 milionów ludzi.
Chrześcijanie nowoapostolscy wierzą w Trójcę Świętą oraz posłannictwo apostołów, a swój Kościół uważają za kontynuację Kościoła pierwotnego. Ich doktryna oparta jest na Starym i Nowym Testamencie. Kluczowym elementem wiary chrześcijan nowoapostolskich jest oczekiwanie na ponowne przyjście Chrystusa w tzw. dniu Pierwszego Zmartwychwstania i nastanie Tysiącletniego Królestwa Bożego na Ziemi