Judasz Iskariota był jednym z Dwunastu Apostołów wybranych przez Jezusa; niektórzy twierdzą, że pełnił pośród nich funkcję skarbnika. Etymologia jego przydomku nie jest do końca jasna. Być może wywodzi się z hebr. isz kariota, czyli człowiek z Kariotu (Kariot miało być miastem położonym na południu Palestyny). Niektórzy dopatrują się w jego przydomku dowodu przynależności do żydowskiej sekty sikkarian, która miała wówczas silne ambicje polityczne.
To Judasz wydał Jezusa Sanhedrynowi, o czym zgodnie wspominają wszyscy Ewangeliści i w wykazach Apostołów wymieniają go na ostatnim miejscu. Za zdradę dostał zapłatę w wysokości trzydziestu srebnych monet (srebników). Wysokość tej kwoty nie jest przypadkowa – była to ustalona przez Prawo cena niewolnika (Wj 21,32)
Znakiem zdrady był pocałunek Judasza: Zdrajca zaś dał im taki znak: «Ten, którego pocałuję, to On; Jego pochwyćcie!». Zaraz też przystąpił do Jezusa, mówiąc: «Witaj Rabbi!», i pocałował Go (Mt 26-48-49; Por. Mk 14, 43-45; Łk 47-49 ).
Motywy jego działania pozostają nieznane; według Ewangelii św. Łukasza i św. Jana Judasz został opętany przez szatana (Łk 22,3; J 13,26-30). Z tego powodu w ikonografii Judasz bywa przedstawiany ze smokiem, symbolem diabła. Często ma rude włosy i nosi żółtą szatę.
Judasz, dręczony wyrzutami sumienia, zwrócił pieniądze, a następnie popełnił samobójstwo przez powieszenie (Mt 27, 3-10). Bibliści nie wykluczają jednak, że apostoł po ukrzyżowaniu po prostu zniknął z pola widzenia rodzącego się Kościoła i wrócił w rodzinne strony.
Pozostałych jedenastu uczniów, po Wniebowstąpieniu Jezusa, postanowiło swoje grono i dołączył do nich, na miejsce Judasza, Maciej.
Pomiędzy 130-170 r. po Chr. powstał apokryf zatytułowany Ewangelia Judasza. Został odnaleziony w Egipcie dopiero w latach 70 XX wieku. Wywodzi się najprawdopodobniej z gnostyckiej sekty kainitów. Utwór ma formę dialogu między Judaszem Iskariotą, a Jezusem. Według tej Ewangelii Judasz miał wydać Jezusa na Jego własne życzenie, dzięki czemu Chrystus przez swoją ofiarę mógł zbawić świat. Judasz nie jest zatem zdrajcą, a narzędziem w rękach Boga.
Do dziś funkcjonują w języku polskim biblizmy związane z postacią Judasza: judaszowy pocałunek (pocałunek obłudny; obłudna uprzejmość; fałszywy znak przyjaźni) oraz judaszowe srebniki (haniebnie zarobione pieniądze). Już samo jego imię jest symbolem zdrady. Obecnie judasz to także potoczne określenie wizjera w drzwiach.