Św. Paweł pochodził z Tarsu w Cylicji. Był Żydem, ale jednocześnie obywatelem Rzymu. Urodził się ok. 8 r. po narodzeniu Chrystusa. Pochodził z rodu Beniamina i należał do grona faryzeuszy.
Jest tytułowany Apostołem, jednak nie należał do grona Dwunastu i nie znał Jezusa. Początkowo nosił imię Szaweł (spolszczona wersja imienia Saul) i należał do grona żarliwych przeciwników wyznawców Chrystusa. Brał czynny udział w prześladowaniach pierwotnego Kościoła m.in. asystował przy kamienowaniu św. Szczepana (Dz 7,58). Nawrócił się jednak po tym jak w drodze do Damaszku objawił mu się sam Jezus Chrystus:
Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» «Kto jesteś, Panie?» - powiedział. A On: «Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić». (Dz 9,3-6)
Przez trzy dni Szaweł nic nie widział, nic nie jadł, ani nic nie pił. Następnie został ochrzczony i odzyskał wzrok. Ananiasz udzielił mu sakramentu bierzmowania, nakładając na niego ręce. Szaweł zaczął wówczas nauczać w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym. Przez pewien czas nikt nie wierzył w jego nawrócenie, a Żydzi czyhali na jego życie. Jednak Barnaba przygarnął go i zaprowadził do Apostołów do Jerozolimy, a Ci uznali przemianę Szawła za autentyczną. W Jerozolimie Szaweł nie był bezpieczny, przygotowywano na niego zasadzki, dlatego uciekł do rodzinnego Tarsu. Stamtąd udał się do Antiochii Syryjskiej, by pomóc Barnabie w głoszeniu Ewangelii.
Podróże św. Pawła
Paweł odbył trzy podróże misyjne, w czasie których łącznie pokonał ok. 10000 km. Wszędzie, gdzie dotarł, zakładał gminy chrześcijańskie i ustanawiał przywódców. Zachowywał łączność z tymi Kościołami poprzez swoje powtórne wizyty i listy.
Św. Paweł jest nazywany „Apostołem Pogan” oraz „Apostołem Narodów”, gdyż głoszenia Ewangelii nie ograniczał wyłącznie do Żydów. Był zdecydowanym przeciwnikiem narzucania Prawa Mojżeszowego nawróconym poganom, zwalniał ich z obrzezania. Jego poglądy zwyciężyły i zostały ogólnie przyjęte na tzw. Soborze Jerozolimskim (49/50 r.). Dekret soboru odnosił się do wszystkich chrześcijan, w tym pochodzenia żydowskiego.
Św. Paweł początkowo działał razem z Barnabą w Antiochii Syryjskiej. To stamtąd wyruszyli razem w swoją pierwszą podróż misyjną (lata 44-49), która objęła Cypr, Antiochię Pizydyjską, Ikonium, miasta Likaoni. Na pewnym odcinku wyprawy towarzyszył im także św. Marek.
W drugą podróż misyjną (50-53 r.) św. Paweł wyruszył z Sylasem (po sporze z Barnabą i św. Markiem). Podróż objęła: Syrię i Cylicję (gdzie umacniali istniejące już Kościoły), Derbę, Listrę (gdzie przyłączył się do Pawła Tymoteusz), Azję Mniejszą, Macedonię. W Macedonii, a dokładniej w Filippi, Paweł i Sylas trafili do więzienia za propagowanie swojej religii wśród Rzymian (Żydzi mogli wyznawać swoją religię w cesarstwie, jednak nie mogli jej głosić). Zostali wówczas cudownie uwolnieni:
Nagle powstało silne trzęsienie ziemi, tak że zachwiały się fundamenty więzienia. Natychmiast otwarły się wszystkie drzwi i ze wszystkich opadły kajdany. (Dz 16,26)
Św. Paweł i Sylas nie skorzystali jednak z okazji do ucieczki, a następnego dnia zostali wypuszczeni. Kolejnymi przystankami na ich drodze były Tesaloniki, Berea oraz Ateny, gdzie św. Paweł wygłosił mowę na Areopagu. Niewielu jednak Ateńczyków udało się wówczas Apostołowi nawrócić. Św. Paweł udał się zatem do Koryntu, gdzie zamieszkał w domu Akwila i Pryscylii. Zajmował się wyrobem namiotów, a co szabat głosił Ewangelię w