Św. Juda Tadeusz był jednym z Dwunastu Apostołów powołanych przez Jezusa. Był również Jego krewnym. Imię „Tadeusz” (czyli Odważny) było przydomkiem, nie wiadomo jednak w jakich okolicznościach doszło do jego nadania.
Bratem Judy był św. Jakub Młodszy (również apostoł), stąd bywa nazywany Judą Jakubowym. Z kolei Św. Jan używa zwrotu Juda, ale nie Iskariota (J 14,22), aby odróżnić go od Judasza. Pisarze kościelni nazywali Judę Lebbeuszem.
Do grona uczniów Jezusa najprawdopodobniej dołączył stosunkowo późno. Według niektórych źródeł miał mieć żonę i dzieci. Jest autorem jednego z listów, które weszły do kanonu Nowego Testamentu (List św. Judy). Głosił Ewangelię w Palestynie, Egipcie, Mezopotamii i Syrii. Czasem w podróżach misyjnych towarzyszył mu św. Szymon. Niektóre podania mówią o jego śmierci męczeńskiej. Została ona oficjalnie uznana przez Kościół.
W ikonografii św. Juda często jest przedstawiany z portretem Jezusa w ręce. Jest to nawiązanie do legendy, która głosi, że za pomocą wizerunku Chrystusa uzdrowił króla Abgara V z Edessy.
Juda Tadeusz występuje z następującymi atrybutami: krzyżem, księgą, laską, mieczem, toporem, kamieniami, pałkami bądź barką.
W Kościele katolickim wspomina się go 28 października, razem ze św. Szymonem. Ciało Judy znajduje się w Bazylice św. Piotra, w Rzymie.
Patronat
Św. Juda Tadeusz jest patronem od spraw beznadziejnych, patronem chorych, szpitali i pracowników służby zdrowia, opiekunem strażaków i policjantów, a także diecezji siedleckiej i Magdeburga oraz Armenii.