„Z głową na karabinie” - analiza
„Z głową na karabinie” Krzysztofa Kamila Baczyńskiego to wiersz, który został napisany 4 grudnia 1943 r. Cechuje się budową stroficzną – składa się z siedmiu tetrastychów. Liczba sylab w poszczególnych wersach wynosi po 9. Pojawiają się rymy przeplatane (abab), jednak nie są one regularne (np. w trzeciej strofie rymuje się tylko jedna para wersów).
Utwór można zaliczyć do nurtu liryki osobistej (bezpośredniej). Tematem wypowiedzi podmiotu lirycznego (1. os. l. poj.) jest własna sytuacja życiowa oraz pokolenia, do którego przynależy. Liczne środki artystyczne służą zarysowaniu wojennego krajobrazu oraz kontrastującej z nim wizji przyrody. W wierszu występują: epitety (np. „bujne obłoki”, „zdrój chyży”, „ziemia tęga”, „kręgiem ostrym”, „czarną łapą”), porównania („głowę rzucę pod wiatr jak granat”, „jak dymu laska wytryskała gołębia młodość”) oraz metafory („czas wielkiej rzeźby”, „światło przetnie”, „na dnie śmierci wyrastam”).
„Z głową na karabinie” - interpretacja
W wierszu Kamila Krzysztofa Baczyńskiego bardzo wyraźnie zaznacza się dysonas między wojenną rzeczywistością a światem przyrody – tak odległym od przerażającej wizji śmierci i zagłady.
