„Ten czas” - analiza
„Ten czas” powstał 10 września 1942 r. Wiersz Baczyńskiego zalicza się do typu liryki inwokacyjnej – zwrot do ukochanej, nie jest to jednak erotyk (zamiast opisu miłości pojawiają się w nim smutne, naznaczone pesymizmem refleksje na temat czasu, w jakim przyszło żyć parze).
Utwór Baczyńskiego składa się z dwóch strofoid, czyli strof o nieregularne budowie; pierwsza liczy siedem wersów, druga czternaście. Pojawiają się w nim rymy parzyste (aabb), w ostatnich sześciu linijkach układ ten zostaje rozbity przez dwa rymy przeplatane (abacdc). Jedynymi słowami nieznajdującymi swoich odpowiedników są: „róża” i „głaz”.
„Ten czas” napisany jest w większości trzynastozgłoskowcem (poza szóstym i ostatnim wersem). Zastosowane przez poetę środki stylistyczne służą przede wszystkim spotęgowaniu pesymistycznego nastroju, wykreowaniu ciężkiej, przytłaczającej atmosfery okresu wojny. Pojawiają się tu m.in.: liczne epitety („ciemna noc”, „smutne nieba”), porównania („moc jak piasek w szkle zegarów starodawnych”, „niebo krwawe do róży podobne”), metafory („wiek przywali głazem”, „dudni sznur okutych maszyn burzy”).
Utwór rozpoczyna się apostrofą do ukochanej podmiotu lirycznego.