Geneza „W pustyni i w puszczy”
„W pustyni i w puszczy” to ostatnia wielka powieść Henryka Sienkiewicza. Dzieło przeznaczone dla młodzieży ukazywało się w odcinkach w „Kurierze Warszawskim” (1910-1911), a później wydano je drukiem w 1911 roku. Pisarz nawiązuje w utworze m.in. do historycznych wydarzeń, mających miejsce na kontynencie afrykańskim pod koniec XIX w. (powstanie sudańskie Mahdiego w 1885 roku, oblężenie Chartumu i śmierć generała Gordona) oraz do własnych doświadczeń podczas podróży po Afryce (1890 r.).
Pierwowzorem małej Nel Rawlison była Wanda Ulanowska – córka jednego z bliższych przyjaciół Sienkiewicza.
Powieść została dwukrotnie zekranizowana: przez Władysława Ślesickiego w 1973 roku i w 2001 roku przez Gavina Hooda.
„W pustyni i w puszczy” - czas i miejsce akcji
Akcja utworu toczy się w latach 1884 (kilka dni przed świętami Bożego Narodzenia) – 1885 (powstanie sudańskie pod dowództwem Mahdiego), w Afryce.
Trasa podróży bohaterów powieści przebiega między innymi przez: Port-Said, Kair, Medinet, Assuan (ominięty przez karawanę), Chartum, Omdurman, Faszodę, okolice jeziora Bassa-Narok, Mombasę.
„W pustyni i w puszczy” - motywy
Motyw podróży
Główny wątek utworu. Wielka podróż bohaterów