Nowela „Sachem” Henryka Sienkiewicza przenosi czytelnika do XIX-wiecznego Teksasu. Miejscem akcji jest miasto Antylopa – jeszcze przed piętnastoma laty stała na jego miejscu indiańska wioska Chiavatta – do którego przyjeżdża trupa cyrkowa. Poruszenie wśród mieszkańców jest olbrzymie, wszak będzie to pierwsze wydarzenie tego rodzaju od czasu powstania osady.
Antylopa powstała wskutek przybywania na te tereny kolonizatorów z Berlina, Harmonii i Grundenau. Co prawda, władze Teksasu przekazały Czarnym Wężom ich terytorium na nieograniczoną ilość czasu, lecz nowi osadnicy nie przejmowali się tym. Zorganizowali atak na autochtonów i brutalnie zniszczyli ich osadę, wyrżnąwszy niemal wszystkich mieszkańców w pień. Już po 5 latach Antylopa liczyła 2000 mieszkańców. Wkrótce liczba ta podwoiła się, gdyż w widłach rzeki Anakondy odnaleziono złoża srebra. W szóstym roku istnienia miasta powieszono ostatnich członków plemienia Czarnych Wężów, których odnaleziono w pobliskim Lesie Umarłych. Później na placu, gdzie to uczyniono, wzniesiono zakład filantropijny. Miasto wciąż się rozwijało, a ludzie uczyli się miłości do bliźnich, raz wygłoszono nawet odczyt: „O prawach narodów”.
Antylopa miała się coraz lepiej, a jej mieszkańcy żyli w wygodzie, spędzając wolny czas głównie w piwiarniach. W dzień przyjazdu cyrku wszyscy byli podekscytowani, gdyż takie wydarzenie dobitnie potwierdzało rangę miasta. W dodatku – drugi punkt programu zapowiadał występ Czerwonego Sępa – ostatniego sachema (wodza) Czarnych Wężów. Właściciel cyrku, szanowny pan Dean, znalazł go jakieś piętnaście lat temu u boku mocno poranionego starca. Ten, nim odszedł, powiedział mu, iż dziesięcioletni chłopiec jest potomkiem wodza.
Napięcie w miasteczku rosło, dzieci niecierpliwiły się, chcąc już zobaczyć Indianina. Dyrektor natomiast pogrążał się w myślach o rychłym sukcesie, mając świadomość, iż jego przedstawienie zrobi furorę.
Na scenie najpierw wystąpiła tancerka Lina – niezwykle piękna kobieta. Wszyscy jednak czekali na popisy ostatniego z Czarnych Wężów. Najpierw wyszedł pan Dean, który ostrzegł zgromadzonych, iż wódz jest dzisiaj szczególnie rozdrażniony. Miny ludzi wskazywały, że nie czują się zbyt pewnie, chociaż 15 lat temu udało im się zgładzić całą wioskę Indian. Nagle pojawił się długo oczekiwany Czerwony Sęp. Odziany był w płaszcz z białych gronostajów, szedł dumnie, a na jego głowie powiewał pióropusz. Uwagę jednak zwracał zwłaszcza toporek znajdujący się przy jego boku.
Nagle Indianin zaczął śpiewać pieśń wojenną – tę podrywającą niegdyś do walki jego plemię. Ludzi ogarnęło przerażenie. Paradoksalnie – kiedyś nie obawiali się wielu indiańskich wojowników, a dziś drżeli przed jednym. Na scenę wszedł dyrektor i uspokoił sachema. Rozpoczął się spacer po linie. Wkrótce zaczęła towarzyszyć mu pieśń śpiewana po niemiecku. Opowiadała o szczęściu Chiavatty, jej zagładzie oraz wołaniu o zemstę. Pozostał tylko jeden przedstawiciel Czarnych Wężów, który poprzysiągł zemstę za krzywdy braci – słysząc te słowa, publiczność zaczęła obawiać się, że Indianin drągiem rozbije świecznik i spali namiot cyrkowy. Zgromadzeni niemal mdleli ze strachu, a gdy stracili Czerwonego Sępa z oczu, nie wiedzieli, co robić.
Nagle sachem pojawił się po raz drugi. W ręku trzymał blaszaną miskę i zwracał się z prośbą do publiczności, by nie skąpiła datków dla ostatniego z Czarnych Wężów. Zebrani odetchnęli z ulgą, wrzucali monety do naczynia: „Jakże odmówić ostatniemu z Czarnych Wężów – w Antylopie, na zgliszczach Chiavatty! Ludzie mają serce”.
Po występie sachem pił piwo i jadł knedle w miejscowej piwiarni „Pod Złotym Słońcem”. Cieszył się wielkim zainteresowaniem mieszkańców Antylopy, szczególnie kobiet – „Robiono nawet plotki...”.