do swoich satyr ironię i błyskotliwe maksymy, posługiwał się wyszukaną konstrukcją i kontrastowymi zestawieniami.
Ważnym gatunkiem w jego dorobku okazał się poemat heroikomiczny, łączący formalne cechy epopei z błahym i komicznym tematem. Krasicki napisał najpierw „Myszeidos pieśni X”, opowiadającą o walce kotów z myszami, a później – zachęcony sukcesem „Myszeidy” – stworzył „Monachomachię”, czyli opowieść o walce dwóch zakonów. Będąc duchownym wolał wydać ją anonimowo. Utwór, jak można było się spodziewać, wywołał oburzenie w kręgach kościelnych. Wówczas poeta napisał „Antymonachomachię”, z pozoru tylko odwołującą wcześniejsze zarzuty pod adresem kleru. Jako autor poematów heroikomicznych Krasicki potwierdził swoją zdolność do łączenia ostrej krytyki z dużą dawką humoru. Nic dziwnego, że dzieła cieszyły się dużym zainteresowaniem odbiorców.
Biskup warmiński był jednak nie tylko poetą. Do najważniejszych jego prac prozatorskich należy pierwsza polska powieść nowożytna pt.: „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”. Utwór ma sprawiać wrażenie autentycznych zapisków polskiego szlachcica. W rzeczywistości jest to utopia, zawierająca opis idealnego społeczeństwa. Wątek wzorowego szlachcica został przez autora rozwinięty w kolejnej powieści pt.: „Pan Podstoli”.
Ignacy Krasicki był zwolennikiem obozu reformatorskiego. Wiele z jego utworów ma wymowę polityczną. „Myszeida” stanowi odwzorowanie stosunków panujących na królewskim dworze. „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki” to krytyka polskiego systemu sprawowania rządów. W satyrze „Do króla” Krasicki wprost określa i odpiera zarzuty, jakie szlachta stawiała swojemu elekcyjnemu władcy. Ponadto, w satyrach krytycznie obrazował twórca polskie społeczeństwo, zarzucając szlachcie prywatę i zaniedbywanie obowiązków obywatelskich.
W bajkach i satyrach Krasicki często piętnował ludzkie wady. Wyśmiewał słabość do alkoholu i hazardu, chciwość i rozrzutność, konserwatyzm i nadmierne podążanie za modą, kpił z pochlebców i ich ofiar, a nade wszystko – obnażał głupotę.
W dorobku Krasickiego znajdują się także prace z zakresu homiletyki, teologii i heraldyki. Był jednym z autorów „Monitora” i wydawcą własnej gazety „Co Tydzień”.