Gongoryzm
Styl wywodzący się z barokowej poezji hiszpańskiej, stanowiącym niejako odpowiedź na kształtujący się we Włoszech marinizm oraz angielski eufuizm. Nazwa pochodzi od nazwiska poety Luisa de Góngory: twórcy skomplikowanych, hermetycznych wierszy o silnych akcentach erudycyjnych, które wyrażały się w kunsztownej konstrukcji i niezwykle kwiecistej stylistyce. Środkiem wyrazu najczęściej są tutaj misterne metafory i alegorie, kalambury, aluzje i wyszukane epitety.
Góngora pragnął tworzyć dla czytelników na swoim, niezwykle wysokim poziomie intelektualnym, toteż jego utwory charakteryzowały się ogromną dynamiką myśli przeskakujących w najmniej spodziewanych momentach z jednego wątku na inny; aby za nimi nadążyć odbiorca zmuszony był do maksymalnego skupienia, stąd hermetyzm i elitarność tej poezji.
Eufuizm
Kierunek rozwijający się w poezji angielskiej przełomu XVI i XVII wieku porównywanym z manieryzmem. Głównymi założeniami tego stylu było użycie języka wyszukanego, niezwykle wysublimowanego, bogatego w rozbudowane metafory i kwieciste epitety. Ze względu na liczne odwołania do poezji antycznej, zwłaszcza zaś zastosowanie charakterystycznej dla niej retoryki, brzmiał w epoce baroku w sposób sztuczny, przesadnie wytworny i zmanierowany. Nazwa kierunku została zaczerpnięta od tytułu romansu Johna Lyly’ego „Euphues” (1578) napisanego zgodnie z wyznacznikami tej stylistyki.
Préciosité
Kierunek obecny w poezji francuskiej okresu baroku, pokrewnym wobec włoskiego marinizmu i hiszpańskiego gongoryzmu. Jego nazwa oznacza wprost „wykwintność”, co określa jego założenia w kwestii wysublimowanej elegancji wypowiedzi i doboru jej kunsztownej, zaskakującej błyskotliwością intelektualną formy. Za źródło owego stylu uważa się spotkania literackie w salonie markizy de Rambouillet, która skupiała wokół siebie takich twórców, jak Vincent Voiture, Théophile de Viau, czy Saint-Amanta. Podobna technika twórcza odpowiadała charakterem głównie poezji okolicznościowej i niezwykle popularnym we Francji od XVI wieku romansom.