Użycie terminu „epopeja” w stosunku do powieści Reymonta jest uprawnione z kilku powodów. Epopeja to termin szerszy niż epos (zob. A. Kulawik „Poetyka”), nie odnosi się wyłącznie do eposu bohaterskiego, ale obejmuje też pewien typ powieści, ujmującej świat przedstawiony w szerokiej perspektywie, ważnym okresie, w sposób wielowątkowy i realistyczny. Wszystko to odnajdziemy w „Chłopach”.
Realistyczny sposób opisywania zdarzeń
„Chłopów” określa się także jako powieść realistyczną, ponieważ autor ukazał w niej życie na wsi w sposób wierny, obiektywny i panoramiczny. Przedstawione wydarzenia są prawdopodobne, ujęte chronologicznie, z wyeksponowaniem związków przyczynowo-skutkowych.
Wielowątkowość fabuły
Fabuła obejmuje wiele wątków m.in.: romans Antka i Jagny, spór o las, sprawa Dominikowej, losy rodziny Borynów i inne.
Epizodyczność powieści
Główne wątki „Chłopów” przerywane są epizodami, które nie posuwają akcji do przodu, a jedynie służą szerszemu zobrazowaniu życia na wsi, a także retardacji (opóźnieniu) zdarzeń.
Bohater zbiorowy w „Chłopach”
Jak wskazuje tytuł dzieła Reymonta – bohaterem powieści jest cała grupa społeczna. Autor charakteryzuje ją, wskazując na wewnętrzną hierarchię społeczności, obowiązujące w niej niepisane prawa i odwieczne obyczaje. Chłopi jako gromada stanowią swoistą swoiste „społeczeństwo w miniaturze”. Kiedy dochodzi do konfliktów z dworem czy zaborcą, jednoczą swoje siły.
Prawdopodobieństwo i skrupulatność w przedstawianiu rzeczywistości
Powieść zawiera bogate opisy prac rolnych, obyczajowości, przyrody, obrzędów, zwyczajów. Wszystko to przedstawione zostaje w sposób drobiazgowy, autor skupia się na szczegółach, zdradza swoje obycie w temacie.
Ukazanie historii rodów i wsi
Najwięcej uwagi poświęcił autor Borynom jako gospodarzom z dziada pradziada. Takie ujęcie historii i znaczenia bohatera jest charakterystyczne dla eposu.
Środki artystyczne w „Chłopach”
W partiach opisowych narracja bogata jest w takie środki jak: rozbudowane porównania, animizacje, personifikacje oraz liczne epitety.