Stanisław Leszczyński przyszedł na świat 20.10.1677 roku we Lwowie, jako syn podskarbiego koronnego Rafała Leszczyńskiego(1650-1703) i Anny z Jabłonowskich (1660-1727). W 1696 roku Stanisław objął urząd starosty odolanowskiego. Rok później, w zamian za poparcie na elekcji, August II Mocny (1670-1733) mianował go podczaszym wielkim koronnym, a następnie wojewodą poznańskim. Taka sytuacja trwała do momentu wkroczenia wojsk szwedzkich do Polski.
W 1705 roku Leszczyński zawarł przymierze z królem szwedzkim, Karolem XII (1682-1718), który zaproponował wysunięcie jego kandydatury na króla Polski. Ostatecznie 12 lipca 1704 roku sejm elekcyjny zatwierdził wybór nowego władcy, jednak oficjalna koronacja odbyła się 4 października 1705 roku w Warszawie. Warto przy tym wspomnieć, że August II Mocny zrzekł się korony polskiej dopiero w 1706 roku na mocy pokoju w Altranstadt.
Klęski armii szwedzkiej w roku 1709 spowodowały, że Leszczyński stracił sojusznika, który stał za jego władzą w Rzeczpospolitej. Jednocześnie August II Mocny zaczął odzyskiwać swoją pozycję i wpływy w państwie, a szlachta zaczęła masowo przechodzić na stronę "starego" króla. 5 grudnia 1712 roku Leszczyński zawarł ugodę z reprezentantem Augusta II, która oznaczała faktyczną utratę przez niego korony, przy równoczesnym zachowaniu tytułu królewskiego. Układ ten został jednak unieważniony przez Karola XII.
W 1725 roku Leszczyńskiemu udało się wydać swoją córkę za Ludwika XV (1710-1774). Zięć po śmierci Augusta II w 1733 roku, podjął pewne próby umieszczenia swojego teścia na tronie polskim. Stanisław udał się do kraju na elekcję i 12 września 1733 roku został wybrany królem Polski. Niecały miesiąc później, jednak zwolennicy saskich rządów ogłosili królem Augusta III Sasa (1696-1763). Ów konflikt pomiędzy stronnikami obydwu władców stał się zarzewiem walki o tron polski, który rozwiązała interwencja Rosji, Austrii oraz Saksonii, która przypieczętowała władzę Augusta III. Zwolennikom Leszczyńskiego nie udało się stawić skutecznego oporu przeciwko nowemu władcy, w związku z czym opowiedzieli się po stronie Wettina., a sam Stanisław uciekł do Francji. Tam został mianowany władcą Lotaryngii, gdzie sprawdził się jako władca, będąc dobrym administratorem i gospodarzem.
Stanisław Leszczyński zmarł 23 lutego 1766 roku w Lunéville, wskutek poparzeń, których doznał 18 dni wcześniej.