August II Mocny - biografia, przydomek, najważniejsze wydarzenia

August II Mocny, pochodzący z dynastii Wettynów, urodził się 12.05.1670 roku w Dreźnie, w rodzinie elektorów saksońskich. W młodości wiele podróżował po Europie, w roku 1694 objął zaś, po śmierci brata, rządy w Saksonii. Za jego czasów kraj ten znajdował się u szczytu rozwoju, będąc jednym z najbogatszych państw Rzeszy. Był sojusznikiem cesarza austriackiego w wojnie przeciwko Turcji.

Popierany przez stronnictwo cesarskie, przeszedł w roku 1697 na katolicyzm (Wettynowie byli protestantami), mając nadzieję na przejęcie wkrótce korony Rzeczpospolitej, która szykowała się do wyboru nowego króla po śmierci Jana III Sobieskiego.  W wyniku poparcia Rosji i Austrii, jak również szybkich i śmiałych decyzji udało mu się przekonać do siebie szlachtę, mimo że w pierwszym głosowaniu przegrał ewidentnie z francuskim kandydatem, księciem Conti. Wykorzystał on jednak bierność przeciwnika i ruszył do Krakowa, po drodze zjednując i przekupując szlachtę, po czym udało mu się koronować w Krakowie. Ostatecznie książę Conti po nieudanej wyprawie do Rzeczpospolitej zrezygnował z korony. Jednym z jego pierwszych sukcesów na tronie było zawarcie z Turcją pokoju w Karłowicach w roku 1699 i odzyskanie utraconych wcześniej na rzecz Turcji ziem. August II chciał przebudować Rzeczpospolitą na modłę saksońską, zwiększając swoją realną władzę nad państwem i reformując je. Plany te były realizowane przez większą część panowania władcy, bez większego powodzenia wobec oporu szlachty.

W roku 1700 August II zaangażował państwo saksońskie w wojnę ze Szwecją, która okazała się jednak o wiele cięższa, niż przypuszczał. W rezultacie wojny zarówno Rzeczpospolita, jak i Saksonia poniosły znaczne klęski, a wojska szwedzkie okupowały oba kraje. August II stracił przejściowo koronę, w latach 1704-1706 trwała zaś w Polsce wojna domowa. Ostatecznie udało mu się powrócić na tron po klęsce Karola XIII pod Połtawą w roku 1709.

Kolejne próby wprowadzenia reform państwa i zwiększenia władzy królewskiej doprowadziły prawie do następnej wojny domowej i zawiązania przez szlachtę w roku 1715 konfederacji tarnogrodzkiej. Napiętą sytuację, w której rolę mediatora odgrywał również car rosyjski Piotr I Wielki, rozwiązano dopiero w roku 1717, na tzw. sejmie niemym, gdzie wprowadzono niektóre mniej kontrowersyjne reformy i uchwalono podatki na wojsko, jednakże ograniczono też pozycję króla i podjęto środki, które miały uniemożliwić mu realizacje ambitnych celów. W rezultacie reszta panowania Augusta II odbyła się w atmosferze rezygnacji, gdzie król starał się po prostu żyć zgodnie ze szlachtą. Jego czasy były zapamiętane przez szlacheckie środowisko jako okres obfitości („za króla Sasa jedz, pij i popuszczaj pasa”), nie zwracano jednak uwagę na powolny upadek i degenerację systemu Rzeczpospolitej, jak również wzrastająca anarchię.

August II posiadał przydomek Mocny, wynikający z jego niezwykłej siły. Potrafił podobno łamać podkowy w rękach. Był też znany jako niezwykły kobieciarz, posiadał podobno 300 lub więcej dzieci z różnymi kochankami.

August II Mocny zmarł w Warszawie 1.02.1733 roku.