W roku 1492 Jan Olbracht (1459 – 1501) został wybrany nowym królem Polski. Tego samego roku nowy władca został koronowany – 30 września. Jan Olbracht od początku swojego panowania stanął przed poważnymi problemami związanymi z polityką zagraniczną – w postaci zagrożenia turecko – tatarskiego.
W ówczesnym czasie bowiem Turkom udało się opanować istotne porty czarnomorskie – Kilię oraz Białogród. Nowy włada polski za swój główny cel postawił sobie nie tylko odbicie portów, ale również uzyskanie zwierzchnictwa nad Mołdawią.
W sytuacji więc postępującego zagrożenia ze strony Turków, Jan Olbracht zdecydował się w roku 1497 na wyprawę do Mołdawii. Oficjalnie wydarzenie to miało odbyć się pod hasłem krucjaty antytureckiej. Jednak prawdziwym celem króla polskiego było obalenie hospodara mołdawskiego – Stefana Wielkiego.
W celu zdobycia poparcia oraz udziału szlachty w tej wyprawię, Jan Olbracht zdecydował się na istotne zmiany w kwestii polityki wewnętrznej kraju. 1 czerwca w roku 1496 wydał przywilej piotrkowski, znany również jako statuty piotrkowskie bądź też konstytucje piotrkowskie.
W efekcie szlachta polska polepszyła zdecydowanie swoje położenie prawne w kraju. Status ten gwarantował tej uprzywilejowanej grupie społecznej wywożenie oraz sprowadzanie towarów bez cła. Dodatkowo od tego momentu mieszczanie nie mogli obejmować urzędów oraz nadawać jakichkolwiek dóbr.
Ponadto statuty piotrkowskie zabraniały chłopom opuszczania wsi. W myśl zmian tylko jeden chłop w roku mógł opuścić wieś. Poza tym tylko jeden członek danej rodziny chłopskiej miał prawo do zmiany zawodu oraz przeniesienia się do miasta.