Władysław Herman (1042 – 1102) był księciem polski od roku 1079. Został osadzony na tronie przez możnowładców, którzy dążyli do osłabienia władzy książęcej. Wśród nich największą władzę skupił Sieciech, palatyn z rodu Starzów – Toporczyków. Władysław Herman miał dwóch synów – najstarszego Zbigniewa oraz jego przyrodniego brata, Bolesława Krzywoustego.
Zbigniew był księciem polski w latach 1102 – 1107. Początkowo to właśnie on był naznaczony jako następca tronu. Jednak już kilka lat po narodzinach Bolesława – głównie za sprawą wojewody Sieciecha, został wysłany do saskiego klasztoru. Rody buntujące się przeciwko władzy palatyna wybrały go na swego przywódcę. Na skutek nacisków Władysław Hermana dal mu we władanie Śląsk.
W latach dziewięćdziesiątych XI w. synowie Władysława brali udział w buntach skierowanych przeciwko wojewodzie Sieciechowi. Ich przymierze spowodowało obalenie rządów tego ostatniego. Starszy Zbigniew otrzymał wówczas Wielkopolskę, Kujawy oraz ziemię sieradzko – łęczycką, z drugiej strony Bolesław dostał we władanie Małopolskę, ziemie lubuską oraz Śląsk. Sam władca – Władysław Herman, zostawił sobie pod władaniem Mazowsze i władzę zwierzchnią nad Polską.
Po jego śmierci w roku 1102, ziemie oraz władza tego ostatniego przeszły w ręce Zbigniewa.
Konflikt między braćmi spowodowany był przede wszystkim dążeniami Bolesława Krzywoustego do jednowładztwa oraz zjednoczenia państwa. W roku 1106 dochodzi do pierwszych walk między braćmi. Bolesław zajął wówczas należącą do Zbigniewa Wielkopolskę. Mazowsze pozostało w rękach starszego brata, który uznał się lennikiem Bolesława.
Odmienny stosunek do spraw pomorskich był kolejnym elementem konfliktu między braćmi. Zbigniew, który graniczył z Pomorzem, nie szukał z tym obszarem żadnego konfliktu. Z drugiej strony Bolesław był zwolennikiem podboju Pomorza. W tym wypadku rycerskie usposobienie młodszego z braci oraz atrakcyjne dla wojowników wyprawy na Pomorze, zjednały Bolesławowi popleczników w całym kraju. Tak więc różne aspiracje możnych i rycerstwa wpłynęły na konflikt między braćmi. Zbigniewa bowiem popierali możni – dążący do osłabienia pozycji monarchy, a Bolesława popierało rycerstwo.
Ostatnia sprawa dotycząca konfliktu odnosiła się do odmiennych koncepcji prowadzenia polityki zagranicznej Polski. Bolesław szukał sojuszników na Rusi Kijowskiej – w roku 1103 ożenił się z księżną ruską Zbysławą, córką księcia kijowskiego oraz na Węgrzech. Zbigniew natomiast sprzymierzył się z Czechami, a następnie Niemcami.
Ostatecznie to Bolesław Krzywousty, posiadając większość atutów, przejął władzę w państwie. W roku 1107 nastąpiło wznowienie walk, które zakończyło się wygnaniem Zbigniewa z kraju oraz zjednoczeniem ziem polskich przez drugiego z braci.
Kwestie związane ze Zbigniewem pojawiły się ponownie już tylko jeden raz. Bolesław Krzywousty pod naciskiem Czeskim zgodził się na powrót brata do kraju. Miał wówczas na celu przed wszystkim unormować stosunki ze swoim południowym sąsiadem. Zbigniew miał pod przysięgą zagwarantowane bezpieczeństwo, jednak po powrocie został pojmany i oślepiony.