Atak Niemiec na Belgię, Holandię, Luksemburg - przyczyny, przebieg, skutki

10 maja 1940 roku Niemcy rozpoczęli drugi etap wojny na Zachodzie, zakładający błyskawiczne uderzenie na Francję i pokonanie jej w krótkiej kampanii, przypominającej nieco założenia słynnego Planu Schlieffena. Aby jednak „Fall Gelb” (kryptonim ataku na Francję) miał szansę powodzenia, Niemcy musieli zadbać o odpowiednie ubezpieczenie swoich skrzydeł. Celowi temu miało służyć niespodziewane uderzenie i szybkie zajęcie trzech krajów Beneluksu – Luksemburga, Holandii i Belgii.

Wojna zaskoczyła owe trzy państwa na tyle, że nie stawiły one wielkiego oporu. Luksemburg został zajęty w ciągu zaledwie jednego dnia, co, zważywszy na wielkość tego księstwa, nie było niczym niezwykłym. Dłuższe walki toczyły się w Holandii, gdzie wojska holenderskie broniły się przez 8 dni, będąc stopniowo wypierane przez posiadających olbrzymią przewagę Niemców. Kluczowym punktem było barbarzyńskie bombardowanie Rotterdamu, po którym holenderski rząd, wiedząc o beznadziejnej sytuacji i chcąc uniknąć dalszych strat, rozkazał swoim wojskom poddać się.

Stosunkowo najdłuższy opór stawiała armia belgijska. Niemcy obawiali się zwłaszcza belgijskiej fortecy Eben Emanel, będącą trudnym do zniszczenia w konwencjonalny sposób obiektem. Wielodniowe oblężenie nie wchodziło w grę, stąd też Niemcy postanowili użyć sił specjalnych. W spektakularnej akcji spadochroniarze pod dowództwem Otto Skorzennego wylądowali na dachach twierdzy i zdobyli ją w przeciągu jednego dnia. Było to pierwsze tego typu użycie spadochroniarzy.

Po bombardowaniu Rotterdamu i utracie twierdzy również belgijskie władze uznały, iż dalszy opór jest bezcelowy. Belgia poddała się  28 maja 1940 roku, otwierając Niemcom drogę na Francję.