Kampania francuska (1940) - przebieg (działanie, bitwy), rezultaty

Między wrześniem 1939 a  majem 1940 na zachodnim froncie panował względny spokój i brak aktywnych działań obu stron, spowodowany niechęcią Francuzów do podejmowania działań ofensywnych i nieprzygotowaniem Niemców do szybkiej ofensywy. Stan ten został nazwany „dziwną” lub „śmieszną” wojną. Francuzi i ich sojusznicy byli pewni, że wojna będzie przypominała działania z lat 1914 – 1918, będzie długa, wyczerpująca i opierająca się na liniach umocnień. Stąd też ogromne nadzieje pokładane w słynnej linii Maginota – pasie umocnień na granicy z Niemcami, który miał chronić Francję.

Niemcy nie zamierzali jednak popełniać błędów z I wojny światowej i angażować się w długą wojnę na wyniszczenie. Zamiast tego postanowiono użyć nieco zmodyfikowanej koncepcji Schlieffena, czyli ataku od północy Francji, przez terytorium Belgii i Holandii.

Plan Gelb, czyli niemiecki plan uderzenia, rozpoczął się od uderzenia na Belgię, Holandię i Luksemburg 10 maja 1940 roku. Szybkie opanowanie tych krajów pozwoliło Niemcom na błyskawiczny atak na pozycje francuskie. Równie wielkim zaskoczeniem było jednak działanie niemieckich sił pancernych  - niespodziewanie uderzyły one z kierunku, którego nikt się nie spodziewał, czyli górzystego terenu Ardenów, prosto w najsłabsze miejsce francuskiej obrony.  Linia Maginota nie przydała się na nic, gdy niemieckim czołówkom udało się po przerwaniu frontu obejść ją od tyłu. Angielskie siły zostały zamknięte w okrążeniu pod Dunkierką i wkrótce ewakuowane (operacja "Dynamo"). Cała kampania francuska okazała się wielką porażką francuskiego wojska.

Chcąc uniknąć całkowitego zajęcia kraju, władze francuskie poprosiły o rozejm. Pokój został podpisany 25 czerwca 1940 roku.  Hańbę upadku Francji pogłębił jeszcze fakt utworzenia na połowie jej terytorium kolaboracyjnego państwa Vichy, z marszałkiem Philippe Petaine'm na czele